Portugalskie Siły Powietrzne (PoAF) (Força Aérea Portuguesa, FAP) wojska lotnicze Portugalii. Powstały na bazie połączenia Aeronáutica Militar (lotnictwo wojsk lądowych) i Aviação Naval (lotnictwo marynarki) w 1952. Marynarka Wojenna nadal wykorzystuje jednak 5 śmigłowców morskich AgustaWestland Super Lynx Mk.95, Wojska Lądowe miały otrzymać 10 śmigłowców NHI NH90, ale z zakupu zrezygnowano w 2012 roku.
Historia
W 1956 roku pod dowództwem sił powietrznych sformowano jednostkę powietrznodesantową BCP – Batalhão de Caçadores Páraquedistas. W 1960 spadochroniarze otrzymali karabin AR-10, nieznany w innych armiach pierwowzór M16, nieużywany także przez wojska lądowe. Walczyli oni w serii zbrojnych kampanii znanych jako Guerra Colonial Portuguesa z afrykańskimi partyzantami (guerrillas) na terenie Gwinei, Afryki Zachodniej (Angola) i Wschodniej (Mozambik) w latach 1961–1974, w walce poległo 160 żołnierzy z czterech batalionów tej formacji. Samoloty Douglas DC-6 i Boeing 707 wykorzystywano do utrzymania mostu powietrznego z koloniami, na terenie których do transportu wojsk używano samolotów Nord Noratlas i C-47 oraz śmigłowce Alouette i Puma, odpowiedzialne także za ewakuację medyczną. Do wsparcia wojsk lądowych i prowadzania rozpoznania zaangażowano samoloty bojowe F-84G Thunderjet, F-86F Sabre, Fiat G.91, lekkie bombowce PV-2 Harpoon i B-26 Invader oraz uzbrojone samoloty szkolne T-6 Texan[1].
Od 1968 roku wojsko poszukiwało następcy dla starzejących się F-84G i F-86F. Do 1974 jako preferowanego dostawcę uznano Francję, ze względu na negatywny stosunek USA do kolonialnej polityki kraju. Prowadzono negocjacje z Francją ws. zakupu Mirage III lub Mirage 5. Po puczu 25 kwietnia 1974 w wojsku zostało przeprowadziło reorganizację, w 1975 wojska powietrznodesantowe włączono w skład wojsk lądowych (Exército Português). W związku z dekolonizacją i skromniejszymi funduszami priorytetem przestało być zwalczanie partyzantki, ale wypełnianie zobowiązań w NATO. W związku z tym preferowane były samoloty amerykańskie F-5E Tiger II oraz szkolne T-38A Talon. Ponieważ Sojusz posiadał już na półwyspie amerykańskie myśliwce F-4 Phantom II w bazie Torrejón, a Hiszpania przygotowywała się do dołączenia do NATO, Stany Zjednoczone zamiast myśliwców jako samoloty najbardziej odpowiednie do zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi na Atlantyku zaproponowały dostarczenie A-7D Corsair II lub A-4N Skyhawk. Wyboru A-7P Corsair II dokonano dopiero w maju 1980 jako tańszej alternatywy dla F-5, a koszt zakupu 20 samolotów sfinansowano prawie w całości ze środków amerykańskiej pomocy Military Assistance Program i opłat za korzystanie z bazy Lajes na Azorach. W 1983 zamówiono dalsze 24 A-7P i sześć treningowych TA-7P. Wszystkie samoloty były należącymi do US Navy A-7A zmodernizowanymi do wersji A-7P. Dostawy pierwszej transzy zrealizowano od 1981 do 1982, a drugiej w latach 1984–1986. W wypadkach od 1984 do 1995 utracono 12 samolotów, skutkujących śmiercią pięciu pilotów. W związku z dużą liczbą wypadków i brakiem części zamiennych już w 1990 zdecydowano o zakupie 20 nowych F-16 Fighting Falcon. Od 1994 roku dostarczono 17 F-16A i trzy F-16B w wersji Block 15 OCU. W 1996 roku dla zastąpienia wszystkich A-7 zwrócono się o dalsze 25 używanych F-16A/B Block 15, z których 20 zostało zmodernizowanych lokalnie do wersji MLU w latach 2001–2003, a pięć przeznaczono na części. W 2012 roku Portugalia sprzedała Rumunii dziewięć swoich F-16, które wraz z trzema kolejnymi odkupionymi od USA samolotami po modernizacji w Portugalii do wersji MLU będą podstawowymi rumuńskimi myśliwcami. Od 1993 roku do 2018 roku na służbie pozostawało 50 pozyskany z Niemiec samolotów Alpha Jet. 13 stycznia 2018 roku uroczyście pożegnano ostatni Alpha Jet pozostający na służbie Portugalskich Sił Powietrznych[2].
Dostarczono 25 Block 15 i 20 Block 15 OCU, 36 zmodernizowano do Block 20 Mid-Life Update, 3 utracono w wypadkach, jeden zamieniono w pomnik. Pozostaną w służbie do 2030 roku. 9 sztuk sprzedano Rumunii.