Piotr Krupa (ur. 19 czerwca 1936 w Braciejowej , zm. 4 marca 2024 w Tczewie ) – polski duchowny rzymskokatolicki , doktor nauk teologicznych , rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu w latach 1978–1980 i Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie w latach 1981–1986, biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski w latach 1984–1992, biskup pomocniczy pelpliński w latach 1992–2011, od 2011 biskup pomocniczy senior diecezji pelplińskiej .
Życiorys
Urodził się 19 czerwca 1936 w Braciejowej . W latach 1951–1955 uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Złotowie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1955–1961 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu . Święceń prezbiteratu udzielił mu 14 maja 1961 w Gorzowie Wielkopolskim biskup Wilhelm Pluta , miejscowy delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego[1] . Studia w zakresie teologii moralnej kontynuował w latach 1971–1976 na Wydziale Teologii Katolickiej Université des Sciences Humaines w Strasburgu [2] . Tamże w 1972 otrzymał magisterium , w 1973 licencjat [2] , zaś w 1975 na podstawie dysertacji Postawy moralne w sytuacjach krańcowych doktorat z teologii moralnej[1] . W latach 1980–1981 na uniwersytecie w Strasburgu odbył studia przygotowujące do habilitacji , uzyskując Diplôme d’Etudes Approfondies[1] [2] .
Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Trójcy w Gubinie (1961–1962), św. Michała Archanioła w Świebodzinie (1962–1966), Chrystusa Króla w Kołczygłowach (1966–1970) i Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze (1970–1971)[1] . W 1972, w wyniku zmian organizacji struktur kościelnych w Polsce , został inkardynowany do nowo utworzonej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej [3] . W latach 1976–1978 pełnił funkcję notariusza w kurii koszalińskiej[1] . W 1981 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji i dyrektorem wydziału nauki katolickiej[2] . W 1979 otrzymał godność kanonika-teologa koszalińskiej kapituły katedralnej[1] [4] .
Prowadził wykłady z teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu (1976–1980) i w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie (1981–1993)[2] . W latach 1978–1980 sprawował urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu, a w latach 1981–1986 nowo erygowanego Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie (do 1982 z siedzibą w Złocieńcu[1] )[2] . Jako biskup pomocniczy pelpliński objął wykłady z teologii moralnej szczegółowej w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie i został dyrektorem Diecezjalnego Studium Teologicznego w Tczewie[1] .
18 lutego 1984 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej ze stolicą tytularną Aquae Albae w Byzacenie . Święcenia biskupie otrzymał 15 kwietnia 1984 w konkatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kołobrzegu . Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp , prymas Polski, któremu asystowali Jerzy Stroba , arcybiskup metropolita poznański, i Ignacy Jeż , biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski[1] . Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Adveniat Regnum Tuum ” (Przyjdź Królestwo Twoje )[5] . W diecezji sprawował urząd wikariusza generalnego . W kurii diecezjalnej pełnił funkcje przewodniczącego wydziału katechetycznego i wydziału nauki katolickiej. Należał ponadto do rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej [1] .
25 marca 1992, w związku z reorganizacją struktur Kościoła katolickiego w Polsce , został ustanowiony biskupem pomocniczym diecezji pelplińskiej [1] [3] . Objął urząd wikariusza generalnego diecezji. Został przewodniczącym zespołów synodalnych diecezji. Wszedł w skład rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej. Został redaktorem „Miesięcznika Diecezji Pelplińskiej”. W 1992 został ustanowiony prepozytem kapituły katedralnej w Pelplinie[1] . 15 września 2011 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego pelplińskiego[6] [7] .
W ramach prac Episkopatu Polski wszedł w skład Komisji ds. Budownictwa Sakralnego, Komisji ds. Życia Konsekrowanego i Grupy Roboczej ds. Kontaktów Duszpasterskich z Episkopatem Francji [1] .
Zmarł 4 marca 2024 w szpitalu w Tczewie[8] . 9 marca 2024 został pochowany w krypcie bazyliki katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie [9] .
Wyróżnienia
W 2021 nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Zakrzewo (2021)[10] .
Przypisy
↑ a b c d e f g h i j k l m K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej . Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas” , 1998, s. 74–75. ISBN 83-7052-900-3 .
↑ a b c d e f G. Polak: Kto jest kim w Kościele . Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna , 1999, s. 192–193. ISBN 83-911554-0-4 .
↑ a b Bp Piotr Krupa przechodzi na emeryturę . episkopat.pl (arch.), 2011-09-15. [dostęp 2016-06-12].
↑ P. Nitecki : Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny . Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax” , 2000, kol. 230. ISBN 83-211-1311-7 .
↑ Piotr Krupa na stronie Konferencji Episkopatu Polski . episkopat.pl. [dostęp 2016-10-08].
↑ Rinuncia dell’Ausiliare di Pelplin (Polonia) . press.vatican.va, 2011-09-15. [dostęp 2014-07-20]. (wł. ) .
↑ Komunikat Nuncjatury: Rezygnacja bp. Krupy . episkopat.pl (arch.), 2011-09-15. [dostęp 2014-07-20].
↑ Zmarł biskup senior Piotr Krupa . diecezja-pelplin.pl, 2024-03-04. [dostęp 2024-03-04].
↑ Uroczystości pogrzebowe śp. bp. Piotra Krupy . diecezja-pelplin.pl. [dostęp 2024-03-09].
↑ Uchwała NR XXIX.222.2021 Rady Gminy Zakrzewo . bip3.wokiss.pl, 2021-03-30. [dostęp 2021-08-04].
Linki zewnętrzne
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy