Piżmaczkowate (Adoxaceae Trautv.) – rodzina roślin należąca do rzędu szczeciowców (Dipsacales Dumort.). Należy do niej 5 rodzajów z ok. 200 gatunkami. Przedstawiciele występują przede wszystkim w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej, rzadziej w górach strefy międzyzwrotnikowej. W systemach XX-wiecznych (np. w systemie Cronquista z 1981 i Reveala z 1993) do rodziny tej zaliczano tylko rośliny zielne, krzewy grupując w rodzinie przewiertniowatych (Caprifoliaceae), ew. kalinowatych (Viburnaceae) i bzowatychSambucaceae. Od przełomu XX i XXI wieku (systemy APG) piżmaczkowate wyodrębniane są jako grupa monofiletyczna, wyodrębnienie bzu zmieniłoby rodzinę piżmaczkowatych w takson parafiletyczny[2].
Liczne gatunki z rodzajów kalinaViburnum i bezSambucus uprawiane są jako rośliny ozdobne, w tym w licznych odmianach uprawnych. Kwiaty i owoce bzów używane są także jako jadalne, a różne części tych roślin wykorzystywane są w lecznictwie[3].
Bardzo zmienne pod względem osiąganych rozmiarów – rodzaj piżmaczekAdoxa obejmuje byliny nieprzekraczające 20 cm wysokości, podczas gdy do rodzajów bezSambucus i kalinaViburnum należą okazałe krzewy, a to tego drugiego także drzewa, osiągające 20 m wysokości. Rośliny zielne zwykle z podziemnymi kłączami. Rośliny nagie lub owłosione (włoski pojedyncze i gwiazdkowate). Na różnych częściach roślin powstają miodniki pozakwiatowe[3].
Zimozielone lub opadające, naprzeciwległe (wyjątkowo po trzy w okółkach), w plemieniu Adoxeae dolne liście wyrastają skupione w rozetę. Liście ogonkowe, z nasadą ogonka zwykle rozszerzoną. Użyłkowanie liści pierzaste, w plemieniu Adoxeae liście też pierzasto podzielone. Brzeg blaszki zwykle piłkowany lub ząbkowany, rzadko całobrzegi[3].
Zebrane w różnego rodzaju kwiatostany – baldachogrona, baldachy, grona, główki i kilkukwiatowe wierzchotki. Kwiaty zwykle obupłciowe (rzadko sterylne i okazałe), promieniste lub słabo grzbieciste. Działek kielicha jest od 2 do 5, są one zrośnięte, ich końce są wolne i drobne, cały kielich jest trwały. Płatki korony w liczbie od 3 do 5 (rzadko 6), zrośnięte u nasady w krótką rurkę. Pręcików jest tyle samo co płatków, przy czym występują pręciki rozdzielone niemal do nasady nitki (w efekcie wydaje się, że pręcików jest dwa razy więcej i mają one pojedynczy, a nie podwójny pylnik). Zalążnia wpół dolna lub górna, powstaje z 2–5 owocolistków, z przegrodami lub z jedną komorą. Szyjka słupka nieobecna lub krótka. Znamię główkowate lub łatkowate (liczba łatek odpowiada liczbie owocolistków)[3].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa dereniowe (Cornidae Frohne & U. Jensen ex Reveal), nadrząd Dipsacanae Takht., rząd szczeciowce (Dipsacales Dumort.), rodzina piżmaczkowate (Adoxaceae Trautv.)[6].
W węższym ujęciu Reveala do rodziny zaliczane były rodzaje:
Tetradoxa C. Y. Wu (później uznany za synonim Adoxa)[7]
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdefgA. Backlund: Adoxaceae. W: J.W. Kadereit, V. Bittrich (red.), V. Bittrich: Flowering Plants. Eudicots, The Families and Genera of Vascular Plants 14. Springer International Publishing, 2016, s. 19-24. ISBN 978-3-319-28532-0.
↑Crescent Bloom: Adoxaceae. The Compleat Botanica. [dostęp 2010-04-19]. (ang.).
↑V.H. Heywood, R.K. Brummit, A. Culham, O. Seberg: Flowering plant families of the world. Ontario: Firefly Books, 2007, s. 26-27. ISBN 978-1-55407-206-4.