Park Narodowy „Taganaj” (ros. Национальный парк «Таганай», Nacyonalnyj park „Taganaj”) – park narodowy w Rosji, na Uralu Południowym, w zachodniej części obwodu czelabińskiego, w pobliżu północno-wschodniej granicy miasta Złatoust[1]. Został utworzony 5 marca 1991 roku. Jego całkowita powierzchnia to 568 km²[1], z czego 21% stanowi teren ścisłej ochrony. Na obszarze parku zachowały się w niemal nienaruszonym stanie cenne ekosystemytundry górskiej i subalpejskich lasów reliktowych[1].
Przez teren parku przebiega granica pomiędzy dwoma głównymi zlewniami w Rosji[4]: europejską Wołgi wraz z dorzeczem Kamy i azjatycką zlewnią Obu z lewym dopływem, rzeką Irtysz[4]. Park położony jest w granicach dwóch regionów klimatycznych, przez co na teren parku napływają zarówno masy powietrza znad Atlantyku, jak i Syberii Zachodniej[4]. Roczna amplituda temperatury powietrza w tym rejonie jest bardzo wysoka, w najgorętsze dni lata temperatura sięga nawet 38 °C, natomiast w najchłodniejsze zimy dochodzi do -50 °C[4].
Flora i fauna
Tereny parku narodowego w 93% pokrywają lasy[5]. Od północy rozciąga się strefa lasów świerkowych i świerkowo-jodłowe ze świerkiem syberyjskim i jodłą syberyjską[6], które zajmują około 50% powierzchni wszystkich lasów[7], od środkowego wschodu rozciągają się głównie lasy z przewagą modrzewia i brzozy[6] – głównie brzoza omszona, a także lasy sosnowe z sosną zwyczajną. Inne gatunki drzew takie jak lipa drobnolistna, klon zwyczajny czy wiąz górski[5] stanowią niewielki odsetek ogólnej powierzchni lasów. Pozostałą część parku zajmują stepy górskie i wyżyny pokryte przez łąki subalpejskie i tundrę górską[6]. Na tym niewielkim obszarze można zobaczyć unikalne sąsiedztwo środkowoeuropejskich gatunków roślin jak i gatunków pochodzących z Syberii Zachodniej, Syberii Środkowej i Syberii Wschodniej[5]. Na całym terenie opisano dotychczas około 728 gatunków roślin, z czego aż 12% stanowią astrowate[5]. Z całej populacji roślinnej 10 gatunków to endemity[7] na obszarze Uralu (m.in.: zawilec uralski (Anemone uralensis), łyszczec uralski (Gypsophila uralensis), gnidosz uralski (Pedicularis uralensis)[7]), a 46 gatunków to gatunki reliktowe. Wśród reliktów należy wymienić zespół gatunków plejstoceńskiego lasostepu brzozowo-sosno-modrzewiowego[5], który w okresie zlodowacenia znajdował się na skraju lądolodu[5].