Zakres tego nieformalnego taksonu nie jest ścisły i w różnych kulturach może obejmować różne gatunki wyróżniane przez naukę, a w bardziej potocznym ujęciu może być też rozszerzany na kolejne gatunki kolczastych roślin[1]. W polskim języku potocznym nazwą „oset” najczęściej określa się nie rośliny z rodzaju Carduus, ale Cirsium (ostrożeń), jako najpowszechniej spotykane. Może ona dotyczyć także rodzaju Onopordum (popłoch), ewentualnie też Carlina (dziewięćsił)[2]. Podobny zakres do polskiego „oset” ma w kulturze anglojęzycznej nazwa „thistle”[1]. Ze względu na to, że w zwyczajowej nomenklaturze stosowanej w polskich publikacjach botanicznych nazwę „oset” utożsamiono z nazwą rodzaju Carduus, czasem dochodzi do nieporozumień. Tak bywa w publikacjach etnobotanicznych, gdy na przykład relacje o spożywczym wykorzystaniu ostów, najprawdopodobniej dotyczące ostrożnia łąkowego i ostrożnia warzywnego, a wyjątkowo (w okresie głodu) również ostrożnia polnego, są uznawane za świadectwo spożywczego wykorzystania roślin z rodzaju Carduus[2]. Podobnie w starożytnej grece nazwa ákanthos (ἄκανθος) miała szeroki zakres stosowania, więc zawężanie jej do roślin rodzaju akant jest nieuzasadnione, więc motyw takich liści znany z ornamentyki również może mieć źródło w różnych „ostach”[3].
Niektóre tak określane osty są w zasadzie niekłujące i w polskim nazewnictwie gwarowym były również określane nazwą „szczerbak” (w różnych wariantach)[2].
W dawnym języku polskim nazwą „oset” określano nie tylko rośliny zielne, ale także cierniste krzewy, choć było to rzadkie i w takich przypadkach używano częściej innych nazw, takich jak „tarn”[4].
W Słowniku nazwisk zoologicznych i botanicznych...[5]Erazm Majewski odnotował użycie nazwy oset bez dodatkowego epitetu w polskiej literaturze, także botanicznej, do XIX wieku dla rodzajów: Camosa, Carduus (oset), Cirsium (ostrożeń), Onopordon (popłoch), Raminum (bliżej nieokreślony krzew ciernisty), Tribulus (buzdyganek) i różnych ich gatunków.
Oset jako nazwa rodzajowa w jego zestawieniu dotyczy również następujących rodzajów lub gatunków[5]:
Majewski notuje też formę „asot” oraz pisownię „osset” i „oseth”[5].
Współcześnie w polskim języku potocznym stosowane są nazwy oset mleczny, ewentualnie święty oset lub oset św. Marii na określenie ostropestu plamistego, rośliny uprawianej w celach leczniczych, źródła sylimaryny[6]. W ogrodnictwie dziewięćsił bezłodygowy bywa nazywany ostem górskim[7]. Jako rodzaj ostu jest określany mikołajek nadmorski[8].
Wyróżniane przez botaników rodzaje oset i ostrożeń są do siebie bardzo podobne, a różnią się tym, że puch kielichowy pierwszego tworzą pojedyncze, ewentualnie z zadziorkami, włoski, a tego drugiego włoski pierzaste[9].
Obecność w kulturze
Oset jest narodowym symbolemSzkocji od czasów Aleksandra III, a za panowania Jakuba III po raz pierwszy wybito jego wizerunek na monetach. Jakub V ustanowił z kolei Order Ostu, najwyższe odznaczenie tego kraju. Z ostem jako symbolem Szkocji wiąże się legenda, mówiąca o tym, że jeden z norweskich wojowników próbujących zaatakować Szkotów nadepnął na tę roślinę, a jego krzyk zniweczył efekt zaskoczenia[10]. Wśród pierwowzorów symbolu podawany jest popłoch pospolity, jednak nie jest to roślina rodzima dla Szkocji, więc za bardziej prawdopodobny uznaje się ostrożeń lancetowaty[11].
Oset jest symbolem Lotaryngii, co znalazło odzwierciedlenie w powiedzeniu dotyczącym tej krainy, ostrzegającym przed ukłuciem przy próbie ataku[12]. Początki tej symboliki wiążą się z Renem II Lotaryńskim, a ten rodzaj ostu jest uważany za symbol maryjny. Obecnie oset znajduje się m.in. na herbie Nancy, czyli dawnej stolicy krainy[13].
Oset był jednym z kilku najczęstszych motywów roślinnych w sztuce secesji[14]. Przy szerokim zaś ujęciu pojęcia oset, można przyjąć, że jego liście to pierwowzór akantu, czyli motywu zdobniczego popularnego w sztuce od czasów antycznych[3].
Ostowi oprócz właściwości leczniczych przypisywano w polskiej kulturze ludowej właściwości magiczne związane ze zwalczaniem robaków[15]. W niektórych wierzeniach żydowskich osty są wcieleniami demonów[16]. Według tradycji oset (zwłaszcza ostropest plamisty) miał pomagać na ostre bóle (kolki), co zgodnie z tzw. doktryną sygnatur, sygnalizowała jego kolczasta natura. Fakt, że roślina kole miał być znakiem, że pomaga na kolki[17].
Oset występuje w Biblii jako symbol świata poza rajem. Stąd też w symbolice ogrodów klasztornych oznaczał również Ewę[18]. Oset i cierniste krzewy są teologicznym symbolem kary Bożej w postaci buntu świata wobec zbuntowanego człowieka[19]. Porośnięcie dawnych siedzib ludzkich przez zarośla ostów jako roślin ruderalnych jest znakiem potępienia, a w przypowieści biblijnej same osty jako chwasty są symbolem potępionych[20]. Poza Biblią symbol ten jest również utrzymany. W wierszu Czesława MiłoszaOset. Pokrzywa ziemia, którą porasta oset wraz z pokrzywą i innymi chwastami jest symbolem świata pozbawionego sensu, jaki nadaje mu mowa ludzka[21].
Odmienną symbolikę ma ostropest plamisty, zwany ostem mlecznym i związany z kultem maryjnym, gdyż plamy na jego liściach według legendy powstały z mleka Maryi[6].
Od ostu pochodzą takie nazwy miejscowe jak Osecina, Oset, Osetek, Osetka, Osetków, Osetna, Osetne, Osetnia, Osetnica, Osetnie, Osetno, Osety[15]. Od łacińskiej nazwy ostu („carduus”) pochodzi nazwa naukowa rodzaju Carduelis[24]. Do rodzaju tego należy m.in. ptak o polskiej nazwie osetnik. Osetnik to również nazwa gatunku motyla (rusałka osetnik), którego gąsienice odżywiają się różnego typu ostami[25].
Na przełomie XX i XXI wieku w Polsce mieszkało kilkaset osób o nazwisku Oset. Największe ich skupisko to okolice Łodzi. Nieco więcej osób, choć również kilkaset, nosiło nazwisko Osetek. Największym skupiskiem jest Rzeszowszczyzna. Nazwisko Osetkowski/Osetkowska nosiło kilkadziesiąt osób w okolicach Rzeszowa i Puław. Nazwiska Osetowski/Osetowska, Osetyk, Osetnik nosiło kilka lub kilkanaście osób[26][27].
Nazwisko Thistle na przełomie XIX i XX wieku nosiło po kilka rodzin w Szkocji i Walii, a kilkadziesiąt rodzin w Anglii, głównie na północy. W tym czasie w Stanach Zjednoczonych to nazwisko było najczęściej spotykane na północnym wschodzie kraju[28].
↑carduelis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A.Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2021-12-27](ang.).