Podwodne stawiacze min typu UC III były nieco ulepszoną wersją jednostek typu UC II, zaprojektowaną w celu uzupełnienia wojennych strat tych ostatnich i likwidacji wad zauważonych podczas eksploatacji (numer projektu 41a, nadany przez Inspektorat U-Bootów)[1][2]. Nieznacznie zwiększono wymiary, wyporność i moc układu napędowego, zwiększono liczbę członków załogi, zainstalowano działo pokładowe o większym kalibrze (10,5 cm), zwiększono dopuszczalną głębokość zanurzenia do 75 metrów, skrócono czas alarmowego zanurzenia do 15 sekund, zmniejszono natomiast ilość przewożonych min do 14 sztuk[2][3].
W czerwcu 1917 roku marynarka zamówiła I serię okrętów typu UC III w liczbie 39 jednostek, w ramach wojennego programu rozbudowy floty (UC-80 – UC-118)[4][5]. Kolejna seria 36 okrętów (UC-119 – UC-152) została zamówiona 17 grudnia 1917 roku[2][6]. Ostatnie, całkowicie niezrealizowane zamówienie na jednostki typu UC III złożono w czerwcu 1918 roku, a opiewało ono na 40 kolejnych okrętów (UC-153 – UC-192)[2][6]. Łącznie zamówiono 114 jednostek tego typu, jednak do zakończenia działań wojennych rozpoczęto budowę jedynie 59 okrętów[6][7][a].
Głównym uzbrojeniem okrętów było 14 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej[3][10]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torpedkalibru 500 mm (strzelające w kierunku dziobu, umiejscowione na pokładzie na śródokręciu po obu stronach kiosku), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 10,5 cm Utof L/45 C/16, z zapasem amunicji wynoszącym 150 naboi[2][6][c].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 3 oficerów oraz 29 podoficerów i marynarzy[2][14].
↑Fontenoy 2007 ↓, s. 117 podaje, że łącznie zamówiono 88 jednostek typu UC III, jednak z wyliczenia przedstawionych przez niego numerów okrętów wynika jeszcze inna liczba – 103 jednostek[8].
↑Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że zasięg na powierzchni wynosił 8200 mil morskich przy prędkości 7 węzłów.
↑Część okrętów typu UC III wyposażono w starsze działo pokładowe kal. 8,8 cm TK L/30 C/08, z zapasem 230 naboi[2][6].
↑UC-91 zatonął na Morzu Północnym podczas rejsu do Wielkiej Brytanii 10 lutego 1919 roku[6].
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
Guðmundur Helgason: UC III. uboat.net. [dostęp 2019-01-14]. (ang.).
Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).