Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976 – pięcioosobowa kadra sportowców reprezentujących Nową Zelandię na igrzyskach w 1976 roku w Innsbrucku.
Nowozelandzki Komitet Olimpijski, powstały w 1911 roku i uznany przez MKOl w roku 1919[3], po raz pierwszy wysłał zawodników na zimowe igrzyska w 1952 roku, następnie w roku 1960, a od 1968 roku sportowcy z tego kraju regularnie uczestniczą w tych zawodach[2]. Brak reprezentacji w latach 1956 i 1964 spowodowany był niskim w ocenie selekcjonerów kadry poziomem zawodników[4]. Igrzyska w Innsbrucku były zatem piątym startem Nowozelandczyków – w poprzednich czterech występach reprezentanci tego kraju nie zdobyli żadnego medalu[2].
Selekcjonerzy kadry postanowili użyć tych samych kryteriów co przy wyborze zawodników na igrzyska letnie – każdy ze sportowców musiał posiadać umiejętności, by uplasować się w górnej połowie uczestników swojej konkurencji. Po konflikcie z zawodnikami selekcjonerzy ustąpili i do udziału w igrzyskach nominowali pięcioosobową kadrę[4]. Wraz ze sportowcami biorącymi udział w zawodach na igrzyska pojechało sześciu oficjeli[5] oraz jeden dziennikarz radiowy[6].
Najwyższą pozycję – dziewiętnastą – zajęła Sue Gibson w żeńskim slalomie. Była to pierwsza lokata w czołowej dwudziestce w historii występów Nowozelandczyków na zimowych igrzyskach, Gibson w tej konkurencji była jednak ostatnią spośród sklasyfikowanych zawodniczek[5][7].
Wszyscy reprezentanci Nowej Zelandii na tych igrzyskach – dwie kobiety i trzech mężczyzn – wystartowali w narciarstwie alpejskim[8]. Wzięli oni udział we wszystkich trzech konkurencjach zaliczając łącznie trzynaście startów[9][10].
Mężczyźni
Każdy z trzech Nowozelandczyków – Robin Armstrong, Stuart Blakely i Brett Kendall – wziął udział we wszystkich trzech konkurencjach. Pierwszą z nich był rozegrany 5 lutego zjazd. Spośród sześćdziesięciu sześciu zawodników, którzy ukończyli zawody, Stuart Blakely był 53., a Brett Kendall 60., Robin Armstrong swojego przejazdu zaś nie ukończył[11][12]. Triumfatorem okazał się Austriak Franz Klammer[9].
Zawody w slalomie gigancie rozpoczęły się 9 lutego. Stuart Blakely i Brett Kendall zajęli miejsca pod koniec siódmej dziesiątki, a Robin Armstrong wypadł z trasy podczas pierwszego przejazdu[13]. To samo uczynił Stuart Blakely w rozegranym dzień później drugim przejeździe, zaś 43. lokata Bretta Kendalla[14] dała mu w klasyfikacji końcowej 44. miejsce[15][16]. Złoty medal zdobył Szwajcar Heini Hemmi[9].
Slalomowa rywalizacja odbyła się 14 lutego, a Robin Armstrong również i tej konkurencji nie ukończył. Pozostali dwaj Nowozelandczycy w obu przejazdach zajmowali miejsca wśród ostatnich pięciu zawodników[17][18] i zajęli ostatecznie miejsca 35–36[19][20]. Wśród trzydziestu ośmiu sklasyfikowanych zawodników najlepszy był Włoch Piero Gros[9].
Podobnie jak mężczyźni kobiety rywalizację rozpoczęły od zjazdu. W nim 8 lutego na stoku zaprezentowała się Sue Gibson zajmując ostatnią, 38. pozycję, Janet Wells nie stanęła zaś na starcie[21][22]. Triumfatorką tej konkurencji została Niemka Rosi Mittermaier[9].
Niemka zwyciężyła również w rozegranym trzy dni później slalomie[9], a odbył się on z udziałem tylko jednej z reprezentantek Nowej Zelandii. Sue Gibson w obu przejazdach plasowała się na ostatniej pozycji wśród sklasyfikowanych zawodniczek[23][24]. Dało jej to ostatnią, dziewiętnastą pozycję w zawodach, których nie ukończyła ponad połowa startujących[7][25].
Obydwie nowozelandzkie alpejki wystartowały 13 lutego w kończącym żeńskie zawody slalomie gigancie. Janet Wells w olimpijskim debiucie zajęła 41. lokatę, jedną pozycję niżej sklasyfikowano Sue Gibson – wyprzedziły one jedynie reprezentującą Liban Faridę Rahmeh[26][27]. Złoty medal zdobyła Kanadyjka Kathy Kreiner[9].