W drugiej połowie lat 70. XX wieku hiszpańskie przedsiębiorstwo Ebro zdecydowało się obszernie zmodernizować model F-108, odchodząc od dotychczas jedynie nieznacznie zmodernizowanej stylistyki Alfa Romeo F12 z 1966 roku. Inwestycja w modernizację pojazdu zbiegła się z intensywnym rozwojem i zwiększeniem mocy produkcyjnych[1]. Przy takich samych proporcjach i niezmienionej m.in. linii szyb, model F-Series stał się odtąd bardziej kanciasty i zyskał charakterystyczny, nisko opadający pas przedni.
Gama nadwoziowa Ebro F-Series utworzona została zarówno przez osobowego vana i minibusa, jak i szeroki zakres wariantów dostawczych tworzony przez furgona, jak i pickupa oraz podwozie do zabudowy z różną długością rozstawu osi[2]. Nazwa poszczególnych modeli z Serii F różniła się w zależności od wielkości nadwozia i dopuszczalnej masy całkowitej[3].
Restylizacje i zmiana nazwy
W 1987 roku Nissan, posiadający już udziały w hiszpańskim Ebro Motor Ibérica, całkowicie przejął tę firmę wraz z zakładami produkcyjnymi ulokowanymi w Barcelonie i Ávili. W efekcie, wytwarzane w nich samochody zostały obszernie zmodernizowane i zmieniły swoje nazwy, a Ebro F-Series przemianowano na Nissan Trade[4]. Wraz ze zmianą nazwy samochód przeszedł obszerną restylizację nadwozia, zyskując m.in. nowy wygląd pasa przedniego i tylnego. Kolejną modernizację przeprowadzono w 1994 roku, przynosząc przemodelowaną przednią część nadwozia
Sprzedaż
Zarówno wcześniejszy model marki Ebro, jak i późniejsza seria produkowana przez Nissana oferowana była tylko na rynku europejskim[4]. Samochód w wariantach użytkowych zdobył szczególnie dużą popularność na lokalnym rynku hiszpańskim, gdzie powszechnie stosowany był przez służby mundurowe i publiczne jako m.in. ambulans[5] czy policyjny radiowóz[6]. W czasie gdy produkcja Ebro F-Series trwała 10 lat, tak Nissan Ebro produkowany był przez kolejne 15 lat, do 2002 roku[4], gdy zaprezentowano następcę - znacznie nowocześniejszego, zapożyczonego od RenaultNissana Interstara[7].