Był członkiem ugrupowania Srebrny Wóz oraz łódzkiego Startu. Uczył się w Łodzi, debiutował tam w 1918 na wystawie Stowarzyszenia Artystów i Zwolenników Sztuk Pięknych. W 1921 wystawiał w Warszawie, następnie dzięki stypendium wyjechał do Rzymu. Uczył się tam w Akademii Greinera i w pracowni Henryka Glincensteina. W latach 1923–1925 mieszkał w Berlinie, Dreźnie i Paryżu, w 1924 wystawiał w paryskim Salonie Jesiennym. W 1927 jego prace pokazano w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi, rok później ponownie w Warszawie. W latach 1929–1931 wyjeżdżał do Paryża, Wenecji i Londynu, gdzie w 1930 miał wystawę indywidualną w żydowskim muzeum Ben Uri Literary and Art Society. W 1934 wystawiał w Krakowie, a w 1937 Warszawie i Lwowie[1].
Twórczość Szpigla kształtowała się w kręgu tradycji ekspresjonistycznej, związanej z grupą „Jung Idysz” i poznańskim „Buntem”. W pierwszych pracach przeważała tematyka społeczna (np. Wyzyskiwany czy Nędza) oraz religijna. Później malował portrety, pejzaże i martwe natury. Często stosował technikę akwarelową.
↑Mordechaj Canin, Przez ruiny i zgliszcza. Podróż po stu zgładzonych gminach żydowskich w Polsce, tłum. Monika Adamczyk-Garbowska, Warszawa 2018, s. 84.