Monitor rzeczny – klasa dużych opancerzonych okrętów artyleryjskich, przeznaczonych do służby na wodach śródlądowych – rzekach i jeziorach, w składzie flotylli rzecznych. Monitory rzeczne przeznaczone były do ostrzeliwania celów lądowych, wsparcia wojsk lądowych, wsparcia desantów, ochrony przepraw i do walki z okrętami rzecznymi przeciwnika. Uzbrojone były w działa i karabiny maszynowe. Wyporność i wielkość monitorów rzecznych znacznie wahała się w zależności od głębokości rzek, na których były używane – od 70–100 ton (polskie monitory używane na Prypeci) przez jednostki 300–500 tonowe (większość, np. monitory dunajskie), do monitorów o wyporności do 1000 ton, używanych na Amurze. Zanurzenie wahało się od 0,4 do 1,5 m. Monitory rzeczne przeważnie uzbrojone były w 2–4 działa kalibru od 75 do 120 mm, umieszczone w wieżach obrotowych. Silniejsze były radzieckie monitory amurskie, uzbrojone aż w 8 dział 120 mm lub 4 działa 130 mm. Oprócz tego, monitory miewały artylerię małokalibrową lub przeciwlotniczą oraz karabiny maszynowe. Monitory były przeważnie lekko opancerzone, rzadsze były jednostki ciężej opancerzone.
Klasa monitorów rzecznych powstała w USA podczas wojny secesyjnej, kiedy oznaczała okręty w typie „Monitora” (opancerzone, o niskim kadłubie i posiadające uzbrojenie w wieży) o wielkości umożliwiającej wykorzystanie na rzekach. Monitory rzeczne używane były przede wszystkim w czasie obu wojen światowych, głównie na Dunaju (Austria, Węgry, Rumunia, Jugosławia) oraz rzekach ZSRR i Chin. Jednostki tego typu były także do 1939 używane w Polsce w dorzeczuPrypeci (Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej) oraz przejściowo na Wiśle. Po II wojnie światowej klasa ta została zmarginalizowana. Monitory jednak używane były nadal przez ZSRR do patrolowania granicy z Chinami, oraz przez Rumunię na Dunaju, bez epizodów bojowych. W czasie wojny w Wietnamie siły zbrojne USA zaczęły używać nowo zbudowanych monitorów w delcie Mekongu (były to okręty mniejsze, wielkości kanonierki). Obecnie monitory rzeczne służą we Flotyllach rzecznych Dunaju i Amazonki – rumuńskie monitory typu Mihail Kogălniceanu oraz brazylijski monitor Parnaíba (U-17).
↑ abAngus Konstam, Union River Ironclad 1861-65, New Vanguard no. 56, Osprey Publishing 2002, ISBN 1-84176-444-2, s. 42–43.
↑G. Pawlik, H. Christ, H. Winkler. Die k.u.k...., s. 24.
↑G. Pawlik, H. Christ, H. Winkler. Die k.u.k...., s. 52.
↑S.W. Patjanin, M.S. Barabanow, Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS Bałkanskich gosudarstw i stran Wostocznogo Sriediziemnomoria, Moskwa 2007, „Morskaja Kampanija” 3/2007 (ros.) s. 26–27.
↑ abcS.W. Patianin. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMF SSSR 1941-1945 gg., „Morskaja Kampanija” nr 3(24)/2009, s. 54–56.
↑Robert Gardiner (red.), Conway’s All the World’s Fighting Ships: 1906-1921, US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, ISBN 0-87021-907-3G. s. 42.
↑G. Pawlik, H. Christ, H. Winkler. Die k.u.k...., s. 82.
↑ abJerzy Pertek. Wielkie dni małej floty. Poznań, 1976. s. 604.
↑S.W. Patianin, M.S. Barabanow, N.W. Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Ameriki i Azji, „Morskaja Kampanija” nr 4(17)/2008, s. 21.
↑Gordon L. Rottman, Vietnam Riverine Craf 1962-75, New Vanguard no. 128, Osprey Publishing 2006, ISBN 1-84176-931-2, s. 33–35.
↑A.S. Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossji 1945-1995. Jakuck: 1994. (ros.), s. 120.
↑Robert Gardiner (red): Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Maryland, 1996, ISBN 1-55750-132-7 (ang.), s. 326.
Bibliografia
GeorgG.PawlikGeorgG., Die k.u.k. Donauflottille 1870–1918, HeinzH.Christ, HerbertH.Winkler, wyd. 1. Aufl, Graz: H. Weishaupt, 1989, ISBN 978-3-900310-45-5, OCLC23832731. Brak numerów stron w książce