Mitrofan (Rusinow)

Mitrofan
Jewłampij Rusinow
Biskup połtawski
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

10 października 1881
Kazinka

Data i miejsce śmierci

23 czerwca 1938
Kopyły

Biskup połtawski
Okres sprawowania

1937–1938

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

przed 1918

Diakonat

przed 1921

Prezbiterat

przed 1921

Chirotonia biskupia

1921 (niekanonicznie), 1924 (kanonicznie)

Mitrofan, imię świeckie: Jewłampij Władimirowicz Rusinow (ur. 28 września?/10 października 1881 w Kazince, zm. 23 czerwca 1938 w Kopyłach k. Połtawy) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był jednym z sześciorga dzieci prawosławnego diakona Władimira Rusinowa. Jego brat Joann (po ślubach zakonnych Tichon) również został prawosławnym biskupem. W 1904 ukończył seminarium duchowne w Woroneżu, a następnie w 1915 Petersburską Akademię Duchowną z tytułem kandydata nauk teologicznych. Od 1916 do 1918 wykładał w seminarium duchownym w Woroneżu, do momentu jego zamknięcia przez władze bolszewickie. Prawdopodobnie jeszcze przed likwidacją szkoły Jewłampij Rusinow złożył wieczyste śluby mnisze, zaś przed 1921 został podniesiony do godności archimandryty. W 1923 przystąpił do ruchu Żywej Cerkwi i w jego ramach przyjął z rąk biskupa Serafina (Mieszczeriakowa) chirotonię na biskupa łukojanowskiego, wikariusza eparchii niżnonowogrodzkiej. Już w roku następnym biskup Mitrofan rozczarował się co do celów i działalności ruchu odnowicielskiego i złożył akt pokutny przed patriarchą moskiewskim i całej Rusi Tichonem, dzięki czemu mógł zostać na nowo przyjęty do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i po raz drugi, tym razem kanonicznie, zostać wyświęconym na biskupa. W 1924 został wyznaczony na biskupa pomocniczego eparchii orłowskiej z tytułem biskupa wołchowskiego; jeszcze w tym samym roku został wikariuszem eparchii woroneskiej z tytułem biskupa urazowskiego.

Aresztowany w grudniu 1924 w Woroneżu, odmówił wszelkiej współpracy z OGPU. Oskarżony o prowadzenie kontrrewolucyjnej agitacji, w tym szerzenie idei samodzierżawia, przebywał do marca 1925 w areszcie. Po zwolnieniu na nowo został wikariuszem eparchii woroneskiej, tym razem z tytułem biskupa wałujskiego. Poparł ruch grigoriewców i przez pewien czas zasiadał w jego najwyższych organach, jak i pełnił obowiązki grigoriewskiego biskupa woroneskiego. Ponownie wrócił do kanonicznej Cerkwi Rosyjskiej w 1932, składając akt pokutny przed metropolitą moskiewskim Sergiuszem, locum tenens patriarchatu. Został wyznaczony na biskupa starooskolskiego. W 1937 przeniesiony na katedrę połtawską, którą zarządzał do swojego aresztowania w lutym roku następnego. Duchownego zatrzymano razem z 38 innymi osobami i oskarżono o kierowanie spiskiem antypaństwowym o charakterze monarchistycznym i faszystowskim. Skazany na śmierć przez rozstrzelanie, został stracony w czerwcu 1938 w Kopyłach. W 1990 zrehabilitowany.

Bibliografia