Studiował handel w Warszawie. W okresie od lipca 1915 do października 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1 października 1917 roku do 18 lipca 1918 roku był uczniem Klasy „C” w Szkole Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej[3]. Po ukończeniu szkoły został dowódcą kompanii i organizatorem batalionu w Dąbrowie Górniczej.
W grudniu 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą plutonu w I Warszawskim batalionie garnizonowym, później przemianowanym na VI Warszawski batalion strzelców. 14 marca 1919 został mianowany podporucznikiem piechoty[4]. W maju 1919 roku rozpoczął służbę w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej, gdzie dowodził kompanią, a następnie batalionem. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
W 1937 roku rozpoczął służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego, zajmującym się wywiadem i kontrwywiadem. W grudniu 1937 został wysłany do konsulatu generalnego RP w Kijowie, jako dyplomata i kierownik placówki Oddziału II[15]. Tu zastała go agresja III Rzeszy na Polskę. Po agresji ZSRR na Polskę wydalony razem z polskim personelem dyplomatycznym poza granice ZSRR po interwencji dziekana korpusu dyplomatycznego w Moskwie ambasadora Niemiec Friedricha von Schulenburga u władz sowieckich, które 17 września odmówiły statusu dyplomatycznego dyplomatom polskim i próbowały zatrzymać ich wraz z rodzinami na terytorium ZSRR. Od października do grudnia 1939 roku przebywał w Stacji Zbornej Oficerów w Paryżu, gdzie wstąpił do Armii Polskiej we Francji. Do lutego 1940 roku był zastępcą dowódcy 6 pułku strzelców pieszych we Francji. Następnie służył ponownie w Oddziale II Sztabu Naczelnego Wodza.
Po upadku Francji zajął się przerzutem polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii. Na początek wykorzystano możliwość legalnego wyjazdu z Francji do Hiszpanii na podstawie sfałszowanych dokumentów. Równoległe rozwiązanie zakładało przejście przez zieloną granicę francusko-hiszpańską i dalej całą Hiszpanię. Po wyczerpaniu tych możliwości uruchomiono ewakuację drogą morską (od października 1940) z portu w Marsylii do portów afrykańskich. Przewiezienie żołnierza statkiem handlowym kosztowało 100 - 300 franków[16].
Po sukcesach Afrika Korps w walkach w Libii i Egipcie, Słowikowski otrzymał polecenie udania się do Algierii, będącej kolonią Francji Vichy, w celu zorganizowania siatki wywiadowczej. W celu organizacji działalności agenturalnej założył fabrykę produkującą płatki owsiane, która okazała się dużym sukcesem komercyjnym i objęła zasięgiem działania całą północną Afrykę, a środki pozyskane z przedsięwzięcia pozwoliły finansować działalność wywiadowczą. Do siatki Słowikowskiego zwerbowanych zostało kilka tysięcy ludzi, których informacje pozwoliły na kontrolę większości dziedzin życia kolonii. Ważną rolę w działalności Słowikowskiego odgrywała także jego żona Maria, która m.in. odbierała meldunki ze skrzynek kontaktowych, ukrywała kompromitujące materiały w wypadku kontroli i przekupywała urzędników[17].
Słowikowski kierował organizacją do września 1944 roku, dzięki jego działaniom Aliantom udało się bez większych strat przeprowadzić lądowanie w północno-zachodniej Afryce i zająć pozycje wyjściowe do ataku na operujące w Libii jednostki Afrika Korps.
Następnie do października 1946 roku służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Szkocji, zdemobilizowany w 1947 roku. Prezydent RP na Uchodźstwie August Zaleski awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1964 roku w korpusie oficerów piechoty. Od 3 czerwca 1971 roku do 14 lipca 1972 roku minister informacji i dokumentacji w emigracyjnymrządzie Zygmunta Muchniewskiego. W 1972 roku awansował na generała brygady. W PRL uznany za zdrajcę i przez rządzącą partię komunistyczną z przyczyn politycznych pozbawiony został obywatelstwa polskiego. Osiadł w Londynie, gdzie pracował jako szlifierz. Tam też zmarł[17]. Pochowany na South London Cemetery (Streatham Park Cemetery, sq. 7c, gr. 65 916)[18].
Życie prywatne
17 listopada 1923 w Warszawie ożenił się z Zofią Marią Świacką.
↑W styczniu 1934 sprostowano datę urodzenia kpt. dypl. Mieczysława Zygfryda Słowikowskiego z „25 lutego 1896” na „26 lutego 1896”[1].
↑Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski podali, że w okresie od września 1928 roku do marca 1930 roku pełnił służbę w Referacie Organizacyjno-Mobilizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, Biuro Ścisłej Rady Wojennej[8]. Jest to ewidentna pomyłka, ponieważ Biuro Ścisłej Rady Wojennej zostało zlikwidowane w 1926 roku.
↑W grudniu 1932 ogłoszono przeniesienie kpt. dypl. Mieczysława Zygfryda Słowikowskiego do III batalionu 3 Pułku Strzelców Podhalańskich detaszowanego w Krakowie. W kwietniu 1933 sprostowano, że przeniesienie miało miejsce do 20 Pułku Piechoty w Krakowie[11][12].
Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
„W tajnej służbie. Mieczysław Z. Rygor Słowikowski”, Rebis, 2011, ISBN 978-83-7510-621-3.
FilipF.GańczakFilipF., Pseudonim Rygor [online], Onet.pl, 21 lutego 2011 [dostęp 2011-02-22] [zarchiwizowane z adresu 2011-02-25].
MateuszM.BiskupMateuszM., Człowiek z Algieru [online], blog.onet.pl, 11 kwietnia 2011 [dostęp 2011-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-05](pol.).