Kąpielisko dysponujące rozwiniętą bazą wypoczynkową, rekreacyjną i rehabilitacyjną. Latem działa w Międzywodziu niewielkie kino, dostępne są również wypożyczalnie pojazdów (skuterów, rowerów, gokartów), punkty wywoływania zdjęć, automaty z grami wideo, bilard. W miejscowości funkcjonują liczne punkty gastronomiczne, sklepy spożywcze, kioski oraz stoiska.
W Międzywodziu nad morzem wyznaczono letnie kąpielisko obejmujące 600 m linii brzegowej (od ul. Westerplatte do ul. Szkolnej)[6]. Część plaży w Międzywodziu jest strzeżona przez ratowników WOPR. Plaża kończy się na wschód od Międzywodzia przy ujściu Dziwny.
Swoją siedzibę miał tutaj klub sportowy „Bałtyk” Międzywodzie (A-klasapiłki nożnej do 2017 r.).
Znajduje się tutaj także kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP.
Historia
Pierwsze kąpielisko powstało na przełomie XIX-XX wieku, do 1939 rozwijało się w bardzo powoli. Po II wojnie światowej nastąpił znaczny rozwój, powstała promenada widokowa na wale wydm, wybudowano liczne ośrodki wczasowe i kolonijne, bibliotekę, punkt ochrony zdrowia i posterunek Milicji Obywatelskiej[7].
W latach 1974–2005 Międzywodzie miało status miejscowości spełniającej warunki do prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego, dzięki czemu mogły być prowadzone tu zakłady lecznictwa[9]. W oparciu o właściwości warunków naturalnych ustalono dla zakładów lecznictwa w Międzywodziu kierunki leczenia: choroby narządów ruchu i reumatyczne oraz kierunek klimatyczno-usprawniający[10][11]
.
↑Uchwała Nr XXXVI/467/2013 Rady Miejskiej w Dziwnowie z dnia 27 marca 2013 r. ws. wykazu kąpielisk (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2013 r. poz. 1821)
↑Zarządzenie nr 3 Dyrektora Urzędu Morskiego w Szczecinie z dnia 24 maja 2000 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2000 r. Nr 21, poz. 244)
↑Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 1974 r. zmieniające rozporządzenie ws. rozciągnięcia niektórych przepisów o uzdrowiskach na inne miejscowości (Dz.U. z 1974 r. nr 16, poz. 89)
↑Zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 września 1981 r. zmieniające (Dz.Urz.MZ z 1981 r. Nr 10, poz. 38)
↑Atlas uzdrowisk polskich. Warszawa – Wrocław: PPWK, 1990, s. 40. ISBN 83-7000-070-3.