część zachodnia – od doliny Jaworowego Potoku po Przełęcz Magurską. Rozpoczyna się na zachodzie nad Jurgowem wzniesieniem Górków Wierch (1046 m) i biegnie w południowo-wschodnim kierunku poprzez Suchy Wierch (1126 m), Rzepisko (1252 m) i Przysłop (1214 m). Na tym odcinku grzbiet Magury Spiskiej jest równocześnie granicą Tatrzańskiego Parku Narodowego, Słowacy bowiem południowo-zachodnią część Magury Spiskiej włączyli w obszar tego parku[3]. Od Przysłopu kręty grzbiet pasma biegnie ogólnie we wschodnim kierunku przez wierzchołki Priehrštie (1209 m), Magurka (1193 m), Slodičovský vrch (1167 m), Smreczyny (1157 m) i Spádik (1088 m) do Przełęczy Magurskiej (949 m)[4].
część wschodnia – od Przełęczy Magurskiej po dolinę Popradu. Z Przełęczy Magurskiej grzbiet biegnie dalej w kierunku północno-wschodnim, obniżając się poprzez Jawor (ok. 970 m) do Przełęczy Toporzeckiej (802 m). Od przełęczy grzbiet znów wznosi się poprzez Kamieniarkę (935 m), Riniavę (1005 m) i Plontanę (1040 m) na Wietrzny Wierch (1111 m)[4]. Na nim pasmo rozgałęzia się na kilka krótkich grzbietów opadających do miejscowości Wyżne Rużbachy, do Kamionki i do Przełęczy Stráňanské sedlo[5].
Geografowie słowaccy często nazywają część zachodnią Rzepiskiem, a wschodnią Wietrznym Wierchem (tak, jak najwyższe ich szczyty). Do Magury Spiskiej włączają też Zamagurze[1].
Opis pasma
Pasmo Magury Spiskiej zbudowane jest z warstw fliszu karpackiego. Znajduje się niemal w całości na Słowacji. Na terenie Polski znajdują się jedynie opadające do Jurgowa północno-zachodnie stoki Górkowego Wierchu, Bryjowego Wierchu i Suchego Wierchu[1].
Magura Spiska jest niemal w całości zalesiona, ale liczne polany i wiatrołomy powodują, że prowadzące przez nią szlaki turystyczne są widokowe. Jej długi i stosunkowo płaski grzbiet tworzy boczne ramiona, szczególnie na północną stronę. Grzbiet przecinają dwie szosy: jedna przez Przełęcz Magurską z Białej Spiskiej do Starej Wsi Spiskiej, druga przez Przełęcz Toporzecką z Haligowiec do Toporca. Osobliwością jest występowanie na północnych stokach dwóch jezior pochodzenia osuwiskowego: Jest to Osturniańskie Jezioro (Osturnianské jazero) i Jezierskie Jezioro (Jezerské jazero)[4].
Turystyka
Rejon jest mało popularny turystycznie i całymi dniami można tutaj nie spotkać żadnego turysty. Brak schronisk turystycznych. Dobrą bazą noclegową dysponuje tylko Zdziar i Tatrzańska Kotlina, położone w dolinie pomiędzy Magurą Spiską i Tatrami. Szlaki są słabo oznakowane. Stąd też są to regiony dla turystów doświadczonych i ceniących sobie spokój i ciszę podczas wędrówek[4].
Miejscowości Zdziar i Tatrzańska Kotlina zajmują się nie tylko obsługą letniego i zimowego ruchu turystycznego, ale są też znanymi bazami narciarstwa. U podnóży wschodnich Magury Spiskiej położone jest znane uzdrowisko i kąpielisko termalne Drużbaki Wyżne (Wyżne Rużbachy). Ukryte wśród gór, w dolinie między Magurą Spiską a Zamagurzem znajdują się zamieszkałe przez Łemków słowackie miejscowości Osturnia, Wielka Frankowa i Frankówka, w których zachował się żywy do dzisiaj folkor[4].
Szlaki turystyczne
głównym grzbietem biegnie szlak turystyki pieszej i rowerowej z Średnicy w Zdziarze do miejscowości Drużbaki Wyżne[6]:
Dolina Bachledzka – Mała Polana – Frankówka. 1.55 h, ↓ 1.40 h Zdziar – Slodičovský vrch – Małą Polanę – rozdroże pod Bukowiną – Jeziersko. 2.20 h, ↓ 2.40 h Osturnia – Osturniańskie Jezioro – rozdroże pod Magurką. 2 h, ↓ 1.35 h Drużbaki Wyżne – Wietrzny Wierch – Wielki Lipnik Drużbaki Wyżne – Horbáľová – Przełęcz Korbalowa
Przypisy
↑ abcdZofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1. Brak numerów stron w książce
↑ abJerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2. Brak numerów stron w książce
↑ abPodhale. Spisz. Orawa. 1:50 000. Mapa turystyczna. Kraków: Sygnatura, 2004. ISBN 978-83-7499-004-2. Brak numerów stron w książce
↑ abcdeDaniel Kollár, Jan Lacika: Pieniny. Spisz północny i Szarysz. Bratislava: Dajama, 2007. ISBN 978-80-89226-19-1. Brak numerów stron w książce
↑Beskid Sądecki. Mapa 1:50 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit” s.c. ISBN 83-915737-3-7. Brak numerów stron w książce