Uprawiał malarstwo, scenografię, muzykę. Niektóre z jego obrazów mają wyraźną konotację polityczną. Chodziło jednak bardziej o formę niż o politykę. Malował również siebie samego jako kompozytora piszącego utwór muzyczny.
Życiorys
Russolo urodził się w Portogruaro, w regionie Veneto, był synem organisty w miejscowym kościele. Jego brat Antonio również był muzykiem.
Russolo przeniósł się do Mediolanu w 1901 roku. Brał udział w restauracji Ostatniej Wieczerzy Leonarda w Santa Maria delle Grazie.
Artysta poznał Filippa Tommaso Marinettiego po opublikowaniu Manifestu futuryzmu[1]. Był jednym ze współautorów Manifestu malarzy futurystycznych (ogłoszonego 8 marca 1910)[2].
W dniu 11 marca 1913 roku wydał swój traktat L'Arte dei rumori (Sztuka hałasu). Był jednym z pierwszych teoretyków muzyki elektronicznej. Luigi wynalazł akustyczne generatory hałasu, które pozwalały tworzyć i kontrolować dynamikę i wysokość tonu kilku rodzajów hałasów. Większość z jego pierwotnych intonarumori nie przetrwała II wojny światowej.
W latach 1941–1942 Russolo zaczął znowu malować, w nowym stylu, zdefiniowanym jako „klasyczny modernizm”.
Zmarł w Cerro di Laveno (w prowincji Varese) w 1947.
Aby uczcić pamięć o futuryście i kompozytorze, fundacja The Russolo-Pratella organizuje we Włoszech coroczny konkurs muzyki elektroakustycznej. Nagroda Electro-Acoustic jest jedną z najbardziej prestiżowych w tej dziedzinie muzyki.
Wybrane dzieła
Plastyczny obraz poruszającej się kobiety (1911)
Autoportret (1912)
Samochód wyścigowy (1913)
Przenikanie się: domy + światło + niebo (1913)
Przypisy
↑
Susanna Partsch: Kunst-Epochen. 20. Jahrhundert I. Stuttgart: Reclam, 2002, s. 245. ISBN 978-3-15-018178-2. (niem.).
↑
Susanna Partsch: Kunst-Epochen. 20. Jahrhundert I. Stuttgart: Reclam, 2002, s. 226. ISBN 978-3-15-018178-2. (niem.).