Decyzja o przyznaniu organizacji letnich igrzysk w 1928 Amsterdamowi zapadła jeszcze przed igrzyskami w Paryżu. Ceremonia otwarcia, zawody lekkoatletyczne oraz rywalizacja w kolarstwie torowym odbywały się na nowo wybudowanym stadionie olimpijskim, który pomieścić mógł 40-tysięczną widownię (jego projektant Jan Wils otrzymał złoty medal w olimpijskim konkursie sztuki). Od tych igrzysk wprowadzono nowy element protokołu olimpijskiego – na czele maszerujących sportowców podczas ceremonii otwarcia szła ekipa Grecji, kolumnę zamykali reprezentanci gospodarzy. Po raz pierwszy do udziału w konkurencjach lekkoatletycznych dopuszczono kobiety. Dodaj źródło|Decyzja o wprowadzeniu lekkoatletycznych dyscyplin kobiecych spotkała się z ostrą krytyką nie tylko środowisk sportowych, ale również m.in. ze strony Watykanu.potrzebne źródło.
Po raz pierwszy od zakończenia I wojny światowej do udziału w olimpiadzie zaproszono reprezentację Niemiec.
W olimpiadzie udział wzięła liczna reprezentacja Polski. Wystartowało w sumie 66 polskich sportowców, w tym 5 kobiet. Polacy wzięli udział w 10 dyscyplinach sportu: boksie (4), jeździectwie (5), kolarstwie (4), lekkoatletyce (15), pięcioboju nowoczesnym (3), pływaniu (2), szermierce (6), wioślarstwie (14), zapasach (4) i żeglarstwie (2)[1].
Dzięki zabiegom oraz mecenatowi finansowemu Adama Zamoyskiego, prezesa Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, towarzystwo to wystawiło 20-osobową polską reprezentację gimnastyczną[2]. Przygotowania do zawodów odbyły się w jego majątku w Kozłówce. Członkowie organizacji wzięli udział jedynie w tzw. Pokazie Narodów i nie uczestniczyli w medalowych dyscyplinach indywidualnych[2].
↑Praca zbiorowa: Kronika sportu. Warszawa: Chronik Verlag, 1993, s. 340. ISBN 83-900331-8-6.
↑ abPraca zbiorowa: Stanica jednodniówka poświęcona prezesowi Związku Sokolstwa Polskiego, druhowi Adamowi Zamoyskiemu. Katowice: Księgarnia i drukarnia Katolicka S.A., 1929. Brak numerów stron w książce