Zawody rozegrano 15 lipca. Dystans liczył około dwunastu kilometrów. Zawodnicy rozpoczynali bieg na stadionie. Po przebiegnięciu ¼ okrążenia opuszczali go, by powrócić tuż przed metą. Po ponownym wbiegnięciu na stadion zawodnicy musieli przebiec jeszcze 1¼ okrążenia. Trasa nie była znana zawodnikom, a wyznaczono ją tuż przed startem za pomocą czerwonych taśm. Była pagórkowata, prowadziła przez las z wieloma naturalnymi przeszkodami. Zawodnicy brytyjscy i z Europy kontynentalnej nie byli przygotowani na tego rodzaju bieg, czego skutkiem była dominacja zawodników fińskich i szwedzkich.
Międzynarodowe mistrzostwa w biegu przełajowym w 1911 roku wygrał Francuz Jean Bouin, podobnie jak w 1912 i 1913 roku. Lecz Kolehmainen wygrał już na tych igrzyskach biegi na 5000 i 10 000 metrów, co stawiało go na miejscu faworyta. Fin wygrał bieg z przewagą ponad 30 sekund, srebro i brąz zdobyli reprezentanci Szwecji. Bouin nie ukończył biegu.
W rywalizacji wzięło udział 45 biegaczy z dziewięciu reprezentacji.