Ksiądz Jan jest byłym misjonarzem pracującym w przeszłości w Afryce. Obecnie posługuje w Warszawie i wspiera trudną młodzież, w szczególności osoby uzależnione od narkotyków. Ma z nimi bardzo dobry kontakt i łączą ich wzajemnie stosunki przyjacielskie. Nie podoba się to biskupowi i przełożonemu księdza, który chce zakończyć tę działalność, delegując księdza na dalsze studia do Rzymu. Nieoczekiwanie okresowe badania medyczne wykazują, że ksiądz Jan jest zarażony wirusem HIV. Ta wiadomość zmienia życie duchownego w koszmar. Ksiądz przeżywa szok, a na domiar złego na wieść o stanie zdrowia odtrąca go jego matka, nie okazując mu zrozumienia. Biskup i przełożony księdza również nie okazują mu zrozumienia. Wobec takiej sytuacji upada plan wysłania go do Włoch. Ksiądz postanawia przenieść się ze stolicy do klasztoru położonego na prowincji. Początkowo znajduje tam spokój przy pracy fizycznej na roli, jednak ostatecznie załamuje się i odchodzi, odrzucając przy tym lekarstwa. Przypadkowo w deszczową noc na leśnej drodze trafia na niego trójka młodych ludzi udająca się na koncert do Torunia. Ksiądz korzysta z ich uprzejmości i podróżuje wraz z nimi, aczkolwiek nie informuje ich o swojej tożsamości. Jedna z towarzyszek, Marta, ulega szybkiej fascynacji Janem, jednak on nie dopuszcza do zbliżenia, informując ją o swojej chorobie. Kobieta staje się jednak dla księdza pierwszym bodźcem w kierunku powstania z upadku. Drugim jest spotkanie w Toruniu z Pawłem, jego przyjacielem i zarazem piosenkarzem, na koncert którego wybierała się poznana trójka. Ksiądz Jan, mimo swojej choroby, postanawia wrócić do swojej pracy duszpasterskiej.
Scenariusz filmu, autorstwa Macieja Strzembosza, powstał na podstawie oryginalnej historii Macieja Strzembosza i Jolanty Hartwig-Sosnowskiej. Pierwotna wersja scenariusza powstała w 1997 roku[1].
Film jest debiutem reżyserskim aktora, Andrzeja Seweryna[2].
Konsultantem ds. religijnych przy produkcji filmu był ks. prof. dr hab Waldemar Chrostowski.