Z danych genealogicznych, które przytacza Józef Wolff, był szóstym z kolei synem Giedymina[2]. Działalność dziejowa Koriata ograniczała się w dużej mierze na poselstwie odbytym do chanatatarskiego, kiedy to został uwięziony, a następnie wydany w ręce Szymona Pysznego, wielkiego księcia moskiewskiego[3].
Po śmierci Koriata jego synowie zostali wysiedleni z Nowogródka, którym władał ich ojciec. Zostali wówczas przeniesieni na świeżo zdobyte od Tatarów Podole[4].
Nic nie wiadomo na pewno o pierwszej połowie jego życia. Według polskiego historyka, Jana Tęgowskiego, Koriat urodził się prawdopodobnie między 1305 a 1308 rokiem[5].
Do dziś zachowała się nazwa miejscowości Koriatiszki koło Trok, co z uwagi na badania topograficzne, zdaje się sugerować, że Koriat przez jakiś czas rezydował w Trokach[6].
Chrzest
Najprawdopodobniej przyjął chrzest jeszcze za życia swojego ojca, Giedymina. Udowadniać to może notatka z 1329 roku; „koronatia kniazia Nowohrudskoho”[b], znajdująca się na marginesie starego mszału (jedna z ksiąg liturgicznych) klasztoru ławrzyszewskiego. Owa koronacja w cerkwi nie mogłaby dojść skutku, gdyby nawiązujący do niej Koriat był poganinem[7].
Ważną rolę odgrywają w tym również świadectwa Jana Długosza, a przede wszystkim Jana z Czarnkowa, polskiego kronikarza, starszego od Długosza o sto lat, a także kronikarzy ruskich, którzy Koriata mianują Michałem. Koriat nie mógłby nosić chrześcijańskiego imienia, bez wcześniejszego przybrania chrztu[8].
Inni historycy opisują, że chrzest przyjął w 1349 roku, a więc po śmierci jego ojca[2][9].
Każdy z nich oprócz dzielnicy miał również prowadzić coś w rodzaju ściślejszej polityki. Do Jawnuty, jako nowego władcy, należało dźwiganie ciężaru spraw ogólnopaństwowych. Olgierd miał kierować polityką wielkolitewską wobec północno-wschodniej Rusi. Koriat działał wraz z Narymuntem i Lubartem na Rusi południowej, utrzymywał stosunki, głównie z Tatarami. Lubart przede wszystkim z Zjednoczonym Królestwem Polskim, Kiejstut z Mazowszem, a zwłaszcza z zakonem krzyżackim. Monwidowi przypadała prawdopodobnie rola rzecznika wielkolitewskiego wobec zakonu inflanckiego[12].
Poselstwo
Znaczniejszą rolę odegrał jedynie podczas poselstwa do Tatarów, dokąd udał się z ramienia Olgierda wraz z kniaziem Szymonem Swisłockim w 1348 roku[3][13]. Celem tej podróży było wyjednanie pomocy przeciwko księciu moskiewskiemu, Szymonowi Pysznemu. Poselstwo skończyło się zresztą niepomyślnie, ponieważ wskutek intryg moskiewskich, Koriat został przez Tatarów uwięziony, a następnie wydany księciu moskiewskiemu[13]. Książę Szymon zmusił Olgierda do zapłacenia okupu w zamian za powrót jego brata, Koriata, do Wielkiego Księstwa Litewskiego[3].
Kronika Iwana Groźnego (XVI w.)
Jewnuta, Narymunt, Kiejstut, Koriat, Lubart i Monwid
Podole jako ziemia, odgrywająca pewną rolę historyczną, wstępuje na widownię w XIV w. łącznie z nazwiskiem Koriatowiczów, jako pierwszych jego właścicieli, wyłączając oczywiście Tatarów. O losach Podola i koriatowiczach latopis opowiada następujące dzieje. Koriatowicze mieli dokonać podboju Podola, względnie jego zaboru, po bitwie Olgierda z Tatarami, stoczonej nad Sinymi Wodami. Władzę na Podolu Tatarzy wykonywali w ten sposób, że ustanowieni z ich ramienia naczelnicy (atamanowie) zbierali od ludności daninę, którą z kolei oddawali wysłańcom tatarskim, baskakom. Synowie koriata, którzy przy pomocy i za zezwoleniem Olgierda wyprawili się na Podole, weszli z tymi atamanami w porozumienie i z tą chwilą zaczęli bronić kraju od Tatarów, zaprzestając równocześnie płacenia im daniny. koriatowiczom według latopisu zawdzięczają też powstanie Smotrycz, Bakota, Kamieniec i inne grody, których przedtem na Podolu nie było. Tak przedstawiają się dzieje Podola w opowiadaniu latopisu[13].
Śmierć
Michał Koriat umarł gdzieś po roku 1358, pozostawiając kilku synów, z których część, władając Podolem, w mniejszym lub większym stopniu zetknęła się z Polską, Węgrami, czy Mołdawią[2]. Albowiem jeszcze w 1358 roku widać jego podpis na jednym z dokumentów, sporządzonych przez jego brata Olgierda z książętami mazowieckimi, ponieważ jego podpis nie znajduje się na innym traktacie z 1366 roku, między Zjednoczonym Królestwem Polskim, a kniaziami wielkolitewskimi, przypuszczać można, że wtedy już nie żył[8].
Po śmierci Koriata, jego synowie zostali wysiedleni z Nowogródka, którym władał ich ojciec. Zostali wówczas przeniesieni na świeżo zdobyte od Tatarów Podole[4].