Pluskwiak o ciele długości od 6 do 9 mm, ubarwionym żółtobrązowo z odcieniem czerwonorudym o zmiennej intensywności oraz z czarniawymi głową, bocznymi wyrostkami przedplecza i okrągłą plamą pośrodku tarczki. Ponadto wierzch ciała oraz spód odwłoka pokrywają liczne czarne punkty, gęstsze i wyraźniejsze niż u ukrzeńców; niemal pozbawiony punktowania jest jednak wierzchołek tarczki. Kąty tylno-boczne (barkowe) przedplecza są silnie odstające i wydłużone w postaci ostrych wyrostków, co odróżnia ten gatunek od innych środkowoeuropejskich knieżyc. Ujścia gruczołów zapachowych na zapiersiu są krótsze i szersze niż u ukrzeńców, na wierzchołkach zaokrąglone. Odwłok ma listewkę brzeżną zazwyczaj dobrze od góry widoczną, ubarwioną w kontrastowe jasne i ciemne pasy. Kolcowaty wyrostek trzeciego segmentu odwłoka zwykle dochodzi do bioder środkowej pary[8][9].
Postacie dorosłe aktywne są od końca kwietnia[8] lub maja do października i są stadium zimującym[10]. Larwy obserwuje się od czerwca do sierpnia[8]. Samica składa złoże liczące od 33 do 39 jaj. Może także złożyć drugie, a nawet trzecie złoże, m.in. jeśli pierwsze zostanie zniszczone. Samica wykazuje troskę macierzyńską o jaja, a także larwy do II wylinki. Zdarzają się także adopcje opuszczonych złoży jaj samic tego samego gatunku[11].
↑ abJiří Zahradník: Przewodnik: Owady. Warszawa: Multico, 2000, s. 114.
↑J.C. Fabricius: Mantissa insectorum sistens species nuper detectas adiectis synonymis, observationibus, descriptionibus, emendationibus 2. Hafniae: Proft, 1787, s. 1-382.
↑C.W. Hahn. Die Wanzenartigen Insecten. „Getreu nach der Natur abgebildet und beschrieben”. 2, s. 33-120, 1834.
↑C.F. Fallén: Hemiptera Sveciae. Sectio prima (Hemelytrata). 1829, s. 1-188.
↑C. Stål. Hemiptera nonnula nova vel minus cognita. „Annales de la Société Entomologique de France”. 4, s. 47-68, 1864.
↑G.W. Kirkaldy: Catalogue of the Hemiptera (Heteroptera). Vol. I, Cimicidae. Berlin: Dames, 1909, s. 1-392.
↑ abcdJerzy A. Lis, Barbara Lis, Dariusz J. Ziaja: Heteroptera Poloniae 2: Pentatomoidea 1: Acanthosmatidae, Cydnidae, Plataspidae, Scutelleridae, Thyreocoridae. Bytom: Zakład Poligraficzno-Wydawniczy „Plik”, 2012. Brak numerów stron w książce
↑ abcJerzy A. Lis, Barbara Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XVIII Pluskwiaki różnoskrzydłe – Heteroptera z. 13 Puklicowate – Acanthosmatidae, Żółwinkowate – Scutelleridae. Warszawa, Wrocław: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1998. Brak numerów stron w książce