|
|
|
|
|
|
wino
|
czerwień
|
żołądź
|
dzwonek
|
D
|
|
|
|
|
K
|
|
|
|
|
O
|
|
|
|
|
U
|
|
|
|
|
X
|
|
|
|
|
9
|
|
|
|
|
8
|
|
|
|
|
7
|
|
|
|
|
6
|
|
|
|
|
Karty polskie – tradycyjna nazwa na talię 36 kart w tzw. typie niemieckim. Składa się z czterech barw: wina (jego odpowiednikiem w typie francuskim jest pik), czerwieni (kier), żołędzia (trefl) i dzwonka (karo) oraz pięciu figur: tuz (as), kralka (dziesiątka), król (król), wyżnik (dama), niżnik (walet) i czterech blotek: dziewiątka, ósemka, siódemka, szóstka. Niekiedy można było spotkać: piątkę, czwórkę i trójkę
Historia
Pierwsze karty tego typu przywożone z Niemiec pojawiły się w polskich miastach już w XV stuleciu, niebawem też ruszyła produkcja krajowa. Według Łukasza Gołębiowskiego polskimi kartami grano m.in. w gry: kupiec, kasztelan, wózek, skrzetułka, drużbart, pamfil, chapanka, tryszak, mariasz, pikieta i ćwik.
Od XVIII w. zaczęły stopniowo dominować karty francuskie i przejęta stamtąd nomenklatura, zaś „tradycyjne” karty polskie przez cały wiek XIX traciły stopniowo popularność. Obecnie kartami tego wzoru (talia 32 sztuki) grywa się na Śląsku w skata.
O kartach w literaturze pięknej
Zobacz też
Bibliografia
Linki zewnętrzne