Nastoletni Daniel LaRusso (Ralph Macchio) przenosi się wraz ze swoją matką, Lucille (Randee Heller), z New Jersey do Los Angeles. Zaprzyjaźnia się z Freddym Fernandezem (Israel Juarbe). Podczas imprezy na plaży Daniel poznaje blondynkę Ali Mills (Elisabeth Shue). Oboje przypadli sobie do gustu, co nie podoba się jej byłemu chłopakowi, Johnny’emu Lawrence’owi (William Zabka). Johnny, znający karate, daje Danielowi bardzo ostry wycisk. W wyniku tego zdarzenia Daniel też zamierza trenować wschodnie sztuki walki, ale nie może zapisać się do klubu, bo tam trenuje Johnny wraz ze swoimi przyjaciółmi. Z pomocą Danielowi przychodzi pan Miyagi (Pat Morita) – stary Japończyk, który dużo wie o wschodnich sztukach walki.
Odbiór
Film spotkał się z pozytywnym przyjęciem zarówno krytyków, jak i widzów. Magazyn Entertainment Weekly sklasyfikował go na 31. miejscu 50 najlepszych filmów młodzieżowych[1], a internetowy serwis Rotten Tomatoes przyznał mu ocenę 88%[2].
Roger Ebert z Chicago Sun-Times uznał obraz Avildsena za jeden z najlepszych filmów roku, przyznając mu jednocześnie maksymalną ocenę czterech gwiazdek. Opisał go również jako „ekscytującą, przyjemnie rozgrzewającą serce opowieść z jedną z najbardziej interesujących przyjaźni od dłuższego czasu”[3]. Także pozytywną recenzję napisała Janet Maslin(inne języki) z New York Timesa[4].
Najlepszy aktor drugoplanowy – Pat Morita (nominacja)
Kontynuacje
Sukces filmu sprawił, że powstały jeszcze jego trzy kontynuacje, spin-off w postaci serialu animowanego, remake, gra video oraz liczne gadżety, koszulki i plakaty. Zapoczątkował również karierę Ralpha Macchio jako idola nastolatek i odświeżył karierę Pata Mority, który wcześniej kojarzony był głównie z roli Arnolda z serialu komediowego Happy Days[5].
Karate Kid II (1986) – bezpośrednia kontynuacja części pierwszej, w której Daniel towarzyszy panu Miyagi w podróży na Okinawę.
Karate Kid III (1989) – ciąg dalszy, rozgrywający się rok po wydarzeniach z części drugiej. John Kreese powraca, by zemścić się na Danielu i panu Miyagim.