Na przełomie XIX i XX wieku H. Maximowi udało się sprzedać niewielką liczbę egzemplarzy swojego ckm-u największym europejskim armiom (wyjątkiem była armia francuska, która zakupiła ckm Hotchkiss). W następnych latach, wzorując się na zakupionych egzemplarzach, w krajach tych powstały nowe wersje tego ckm-u, które, zachowując schemat działania (automatyka uruchamiana krótkim odrzutem lufy, ryglowanie kolankowo-dźwigniowe), różniły się szczegółami konstrukcyjnymi i zastosowaną amunicją. Najdalej poszli konstruktorzy angielscy, którzy zmienili kierunek łamania dźwigni ryglującej, co pozwoliło na znaczne zmniejszenie wielkości komory zamkowej i w rezultacie na zmniejszenie masy ckm-u. Około 1890 roku armia brytyjska, niemiecka i amerykańska marynarka wojenna zakupiły ulepszoną wersję Maxima. Stosowany przez wojsko niemieckie podczas wojen kolonialnych, od 1899 stosowany przez kawalerie. Powszechnie używany podczas I wojny światowej[2].
W połowie lat 20. ckm Maxim wz. 08 został wprowadzony na wyposażenie kawalerii WP. Istotną innowacją było ustawienie go na podstawie od ckm-u Schwarzlose, ze względu na szybkość rozłożenia.