Kanelury (żłobki, kanele) – płytkie, wklęsłe pionowe wyżłobienia, zdobiące na całej długości trzonkolumny lub pilastra[1][2][3]. Wyżłobienia te stykają się ze sobą ostrymi krawędziami, ale mogą też być przedzielone płaskimi listewkami zwanymi ścieżkami[1].
Ozdabianie kanelurami (inaczej: żłobkowanie, kanelowanie, kanelura) było najczęściej stosowane w architekturze klasycznej, miało na celu nadanie kolumnie wrażenia lekkości. W porządku doryckim kanelury stykają się ze sobą, w porządku jońskim i korynckim przedzielone są ścieżkami[2][3].
W średniowieczu spotykane są kanelury wyżłobione spiralnie[2]. W okresie nowożytnym (renesans, barok, klasycyzm) żłobkowanie mogło być wykonane na całej długości trzonu lub tylko na jego części[3]. Czasami w dolnej części trzonu kanelury są wypełnione cylindrycznymi półwałkami.