Po odzyskaniu niepodległości w okresie od 26 września 1921 do 6 czerwca 1922 minister skarbu w dwóch gabinetach Antoniego Ponikowskiego. Zwolennik doprowadzenia do stabilizacji marki polskiej i wygaszenia inflacji – początkowo w oparciu o wewnętrzne możliwości Polski, zaś po załamaniu się przejściowej (listopad 1921 – luty 1922) stabilizacji polskiej waluty zwolennik uzyskania zagranicznych pożyczek stabilizacyjnych.
Po ustąpieniu z rządu członek władz wielu przedsiębiorstw związanych głównie z kapitałem austriackim i niemieckim. Jednocześnie w latach 1925–1939 profesor ekonomii, wykładowca wyższych uczelni Lwowa (profesor honorowy Politechniki Lwowskiej), Warszawy i Krakowa, gdzie wykładał również po zakończeniu II wojny światowej w latach 1945–1950.
W okresie międzywojennym prezes zarządu Towarzystwa Polsko-Fińskiego, założonego w 1928 w Warszawie[4].