Pracownik fizyczny w Porcie Gdyńskim (1946–1948), w lud. Wojsku Polskim od 1948 roku. W 1950 roku ukończył Wyższą Szkołę Oficerów Politycznych w Rembertowie. Początkowo służył w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 3 (1950–1954). W 1960 ukończył studia wyższe (pedagogikę), a w 1964 uzyskał doktorat w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego (WAP) w Warszawie. Habilitował się tamże w 1970, a w 1978 został profesorem nauk humanistycznych. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1985 roku. W WAP pracował od 1954, początkowo jako asystent, starszy asystent, adiunkt (1960-1968), od 1968 jako szef Katedry Dydaktyki Ogólnej i Wojskowej, 1970-1975 kierownik Zakładu Dydaktyki Wojskowej, a w latach 1975–1984 jako szef Katedry Pedagogiki.
Członek Rady Naukowej WAP. Był także członkiem rad naukowych i redakcyjnych, m.in. Dydaktyki Szkoły Wyższej (od 1973), Komisji Postępu Dydaktycznego Rady Głównej Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1969–1979, od 1971 zastępca przewodniczącego), Ruchu Pedagogicznego (1983–1995) oraz Pedagogiki Szkoły Wyższej (1995–2000). Przewodniczący Komitetu Redakcyjnego kwartalnika Młodzież Polska (od 1986), członek Rady Naukowej Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie (od 1969), Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN (1981-1983), członek Komisji Głównej ds. inicjatyw i eksperymentów MON (od 1971 roku), członek Rady ds. Nauk Społecznych MON (od 1972), czł. Rady ds. Książki Społeczno-Politycznej przy KC PZPR (1984-1990), członek Zespołu ds. Realizacji Programu Edukacji Historycznej przy KC PZPR (1985-1990). W latach 1983–1988 był dyrektorem Instytutu Badań Problemów Młodzieży Urzędu Rady Ministrów. Był członkiem Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk (1981–1992), Komitetu Prognozowania Perspektywicznego Rozwoju Kraju Polska 2000PAN (od 1985), członek Zespołu Człowiek i jego edukacja Komitetu PAN Polska 2000 (od 1986), Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów (1984–1990), a w latach 1986–1991 był doradcą naukowym Ministra Obrony Narodowej gen. armii Floriana Siwickiego. Był także członkiem Zespołu ds. inicjatyw i nowatorstwa Komisji Głównej MON (od 1976), członkiem Zespołu Doradców Sejmowych (1986-1989), członkiem Prezydium II Zespołu Problemowego III Kongresu Nauk Polskiej (1985) oraz członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego (1986-1989) i wiceprzewodniczącym Komisji Prac Wychowawczych i Działań Młodzieży tego komitetu.
Zainteresowania naukowe Jana Bogusza obejmowały głównie problemy związane z dydaktyką wojskową, dotyczyły stosowania metod aktywizujących nauczania żołnierskiego różnych wojsk i służb, a także ujawniania, rozwijania i wykorzystania uzdolnień przydatnych w warunkach wojskowych. Autor ponad 360 prac naukowych, w tym 15 publikacji książkowych z zakresu pedagogiki, pedagogiki specjalnej, dydaktyki i andragogiki oraz systemu i norm życia społecznego młodzieży.
Nagrody i odznaczenia
Nagroda Ministra Obrony Narodowej III stopnia (1975, 1978)