W wieku kilkunastu lat zaczął uprawiać sport żużlowy, lecz wypadek udaremnił mu czynną karierę sportową. Utykał na prawą nogę, krótszą o 12 centymetrów (według innych źródeł miało to związek częściowo także z chorobą z dzieciństwa). Jego przygoda z komentowaniem widowisk sportowych rozpoczęła się, gdy po ukończeniu szkoły zaczął udzielać się jako stadionowy komentator podczas meczów miejscowej drużyny piłkarskiej. W 1952 otrzymał propozycję pracy od Radia Katowice, zaś 4 lata później pracował dla TVP Katowice. Jego talent komentatorski został dostrzeżony szerzej w latach pięćdziesiątych XX w. podczas zawodów żużlowych w Częstochowie. W tym mieście nawiązał liczne przyjaźnie m.in. z żużlowcem Marianem Kaznowskim. Przez kilka lat miał przerwę w wykonywaniu profesji sprawozdawcy. Za hazard (wyścigi konne, gry karciane) i z nim związane problemy był zawieszony w pracy. Musiał uzupełnić wykształcenie, ponieważ rozpoczął pracę sprawozdawcy nie mając ukończonej szkoły średniej. Ostatecznie zakończył edukację zdaniem matury. W tym czasie był konferansjerem estradowym. Od 1972 wchodził w skład Naczelnej Redakcji Programów Sportowych Telewizji Polskiej w Warszawie.
Zajmował się głównie relacjonowaniem meczów piłki nożnej, w tym w okresie największych sukcesów reprezentacji Polski (mecz z Anglią na Wembley, Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1974, MŚ 1978 i MŚ 1982 roku oraz występy Górnika Zabrze (był także jego kibicem) w europejskich pucharach). Towarzyszył też polskim sportowcom podczas innych ważnych wydarzeń, jak np. Letnie IO 1972, LIO 1976 i LIO 1980 roku. Mistrzostwa świata w piłce nożnej w 1982 r. były jego ostatnią imprezą sportową, na którą wyjechał już poważnie chory; mecz o 3. miejsce między Polską a Francją był jego ostatnim komentowanym meczem reprezentacji Polski, a finał mistrzostw – ostatnim w ogóle. Zmarł na raka[1].