Jama sutkowa (łac.antrum mastoideum) – w anatomii człowieka przestrzeń powietrzna kości skroniowej. Jest największą komórką sutkową[1][2]. Ku przodowi i dołowi za pośrednictwem wejścia do jamy (łac. aditus ad antrum) łączy się z zachyłkiem nadbębenkowym (attyką) jamy bębenkowej[3][4]. Przy wejściu do jamy sutkowej przyśrodkowo znajduje się wyniosłość kanału półkolistego bocznego (łac. prominentia canalis semicircularis lateralis) a poniżej wyniosłość kanału nerwu twarzowego (łac. prominentia canalis facialis)[5][6]. Strop jamy sutkowej (pokrywka jamy bębenkowej) graniczy ze środkowym dołem czaszki. Boczną ścianę jamy sutkowej stanowi część sutkowa kości skroniowej a ku górze część łuskowa[7][8][9]. Od strony przyśrodkowej jama sutkowa graniczy z piramidą (częścią skalistą) kości skroniowej. Ku tyłowi od jamy sutkowej znajduje się zatoka esowata. W ścianach jamy sutkowej znajdują się liczne małe otworki łączące ją z innymi komórkami sutkowymi. Jama sutkowa jest rozwinięta u noworodka. U dorosłego jest wielkości ziarna fasoli. Podczas procesów zapalnych ucha środkowego może w niej gromadzić się wydzielina ropna. Dalsze rozprzestrzenianie się zakażenia może doprowadzić do zapalenia wyrostka sutkowatego.
AdamA.BochenekAdamA., MichałM.ReicherMichałM., Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3258-1.
AdamA.BochenekAdamA., MichałM.ReicherMichałM., Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5.