Po maturze, od 1874 roku studiował medycynę w Akademii Cesarsko-Królewskiej Medyko-Chirurgicznej w Warszawie. W 1880 roku uzyskał dyplom lekarza. Po studiach podjął pracę w szpitalu Dzieciątka Jezus. W latach 1881–1882 prowadził wolną praktykę we Włoszczowie oraz zdał egzaminy na stopień doktora medycyny i odrębny egzamin uprawniający do stanowiska lekarza administracyjnego[1].
Był prekursorem i niestrudzonym popularyzatorem higieny. Założyciel Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego oraz czasopisma „Zdrowie” ( oraz wieloletnim redaktorem w latach 1885–1922). W 1887 roku zorganizował pierwszą w Europie wschodniej Wystawę Higieniczną, która zmieniła świadomość ówczesnych Polaków na temat higieny. Był zwolennikiem poglądu, że oświata w sprawach zdrowia jest dźwignią postępu społecznego. Dzięki jego kampanii w Polsce wprowadzono m.in. obowiązek szczepień przeciwko ospie. Autor wielu publikacji (broszury w sprawach granic państwa, mniejszości narodowych), organizator Zjazdów Higienistów Polskich, kierował ruchem pacyfistycznym i założył Polskie Stowarzyszenie Przyjaciół Pokoju.