Zasady ogólne rządzące składem i wyborami do Izby Deputowanych określone są w artykułach 45–53 Konstytucji Argentyny. Deputowani wybierani są w wyborach bezpośrednich w dwudziestu czterech okręgach wyborczych odpowiadających granicom poszczególnych prowincji. Wzorem Konstytucji Stanów Zjednoczonych twórcy ustawy zasadniczej Argentyny ustanowili w artykule 45, iż jeden deputowany powinien przypadać najwyżej na 33 tysiące mieszkańców, a podział mandatów powinien być ustalany proporcjonalnie do liczby ludności ujawnionej w trakcie kolejnych spisów powszechnych[1].
Liczba deputowanych do izby niższej zmieniała się na przestrzeni dziejów. Liczyła ona[2]:
50 członków w latach 1854–1872;
86 w latach 1873–1897;
120 w latach 1898–1919;
po 1920 liczba deputowanych przekraczała 150;
187 między 1958 a 1959;
192 w latach 1960–1969;
243 w latach 1973–1976;
254 w latach 1983–1991;
257 od roku 1992.
Obowiązujące obecnie prawo zapewnia każdej z prowincji posiadanie co najmniej 5 przedstawicieli i zapobiega przypadkom skrajnych nierówności w liczbie deputowanych pomiędzy prowincjami o różnej liczbie ludności (przykładowo w latach 1958–1960 prowincje Chubut, Formosa, La Rioja, Neuquén i Santa Cruz miały tylko po jednym przedstawicielu w izbie). Współcześnie 257 mandatów do Izby Deputowanych rozdzielone jest między poszczególne prowincje w następujący sposób:
Bierne prawo wyborcze do Izby Deputowanych posiada osoba, która ukończyła 25 rok życia i która jest obywatelem Argentyny od co najmniej czterech lat. Dodatkowo kandydat musi pochodzić z prowincji, w której stara się o mandat, bądź mieszkać w niej nieprzerwanie od co najmniej dwóch lat[1]. Co dwa lata następuje odnowienie połowy składu Izby Deputowanych w wyborach parlamentarnych[1]. W trakcie wyborów deputowanych wyborca oddaje głos nie na konkretnego kandydata, a na listę kandydatów, na której znajduje się tyle nazwisk, ile danej prowincji przysługuje mandatów. Lista jest zamknięta, co oznacza że wyborca może jedynie poprzeć głosem całą listę, ale w żaden sposób nie może wyrazić stosunku do konkretnego kandydata (nie ma wpływu na kolejność kandydatów, nie może dopisać kandydata do listy czy skreślić z niej żadnego nazwiska). Mandaty rozdzielane są między poszczególne listy na poziomie okręgu przy zastosowaniu metody d’Hondta z uwzględnieniem trzyprocentowego progu wyborczego[3][4].
Kompetencje Izby Deputowanych
Konstytucja Argentyny gwarantuje Izbie Deputowanych wyłączne kompetencje w dziedzinie ustalania podatków oraz zaciągu do wojska (art. 52)[1]. Artykuł 53 Konstytucji Argentyny gwarantuje ponadto izbie prawo do wszczęcia procedury usunięcia z urzędu osób zajmujących wysokie stanowiska państwowe, które popełniły przestępstwo pozostające w związku z pełnionym urzędem bądź przestępstwo pospolite (do osób tych należą prezydent, wiceprezydent, ministrowie oraz sędziowie Sądu Najwyższego)[1].
Izba ustala swój regulamin wewnętrzny i decyduje o pociągnięciu członków do odpowiedzialności dyscyplinarnej, a nawet o wydaleniu ich ze swojego składu (art. 66 Konstytucji)[1]. Członkowie Izby Deputowanych objęci są immunitetem parlamentarnym, który w wypadku wysunięcia oskarżenia o popełnienie przestępstwa może zostać uchylony przez pozostałych członków izby (art. 69 i 70 Konstytucji).
Ustrój wewnętrzny izby
Pracami izby kieruje jej przewodniczący. Oprócz przewodniczącego izba wybiera ze swego grona również trzech wiceprzewodniczących. W skład aparatu administracyjnego Izby Deputowanych wchodzą również sekretarze oraz podsekretarze[5][6].