Inmarsat (skrót od International Maritime Satellite) – organizacja utworzona w 1979 roku przez Międzynarodową Organizację Morską (International Maritime Organization) – wyspecjalizowaną agendę ONZ-u. Jej zadaniem miało być zapewnienie komunikacji statkom. Komunikacja miała się odbywać za pośrednictwem satelitów geostacjonarnych.
Działalność
Początkowo Inmarsat wynajmował satelity. Od 1983 roku korzysta z własnych. Obsługiwane są z ponad dwudziestu stacji naziemnych. W kwietniu 1999 dokonano prywatyzacji Inmarsatu, który od tego czasu podlega kontroli International Mobile Satellite Organization (IMSO). Akcje Inmarsatu są notowane na giełdzie w Londynie (London Stock Exchange) i wchodzą w skład wskaźnika FTSE 250.
System satelitów Inmarsat składa się z dwunastu sztucznych satelitów (z tego jedenaście działających) znajdujących się na orbicie geostacjonarnej. Tworzą one sieć umożliwiającą komunikację z prawie każdym punktem na kuli ziemskiej (z wyjątkiem okolic podbiegunowych). Trzy z satelitów znajdują się nad Europą. Od 1996 roku satelity wyposażone są w transpondery umożliwiające dokładniejsze określanie położenia odbiornika na Ziemi (EGNOS) w ramach systemu GPS i Galileo – (EGNOS).
W celu uzyskania połączenia z satelitą musi na niego zostać skierowana specjalna antena paraboliczna (w niektórych wypadkach może zostać użyta prosta antena).
Współczesne odbiorniki (telefony satelitarne) mają wielkość małego nesesera i umożliwiają poza komunikacją głosową (telefonowaniem) również wszelkie inne sposoby komunikacji (e-mail, dostęp do sieci komputerowych, wideo itp.)
Satelity i ich oznaczenia
Pozycja satelitów Inmarsat może się zmieniać (stan na wrzesień 2004). Wszystkie satelity znajdują się ok. 35 800 km od powierzchni Ziemi (orbita geostacjonarna).
Inmarsat-A daje dostęp do telefonii, usług teleksowych i faksowych, jak też do systemu alarmowego o prędkości przesyłowej 9,6 – 64 kbit/s. Jest to jedyny analogowy kanał; pod koniec 2007 ma zostać wyłączony.
Inmarsat-B posiada funkcjonalność Inmarsat-A, lecz architektura systemu opiera się o transmisję cyfrową.
Inmarsat-C jest kanałem asynchronicznym, przez który odbywa się np. komunikacja e-mailowa, teleksowa (tylko w trybie simplex, dostarczane są informacje meteorologiczne). W ramach systemu GMDSS zapewniony jest dostęp do informacji dotyczących bezpieczeństwa na morzu. Ze względu na użycie w tym systemie prostej, nieruchomej anteny i małe rozmiary urządzenia, Inmarsat-C był bardzo popularny na mniejszych jednostkach.
Inmarsat-D+ ma podobną funkcjonalność jak Inmarsat-C, jednak z niższą prędkością przepływu informacji. Wyłączony w grudniu 2014 r.
Inmarsat-E/E+ służy do odbioru wezwań z prośbą o pomoc, wysyłanych przez radiopławyEPIRB. Te sygnały są przesyłane przez satelitę do stacji naziemnych. Inmarsat-E+ jest rozwinięciem Inmarsat-E, w którym potwierdzenie odbioru wezwania o pomoc jest wysyłane do radiopławy. Ten serwis został zgodnie z decyzją IMO (MSC/Circ.1171 – 11/8/2005) dnia 01.12.2006 wstrzymany.
Inmarsat-M służy do komunikacji głosowej, faksowej oraz wysyłania informacji z niewielką prędkością 2,4 – 4,8 kbit/s.
Inmarsat-Mini-M zapewnia tę samą funkcjonalność, jednak przy mniejszym zasięgu geograficznym (spot beam w przeciwieństwie do global beam).
Inmarsat-Fleet obejmuje kilka sieci: Inmarsat-Fleet77, Inmarsat-Fleet55 i Inmarsat-Fleet33. Te sieci służą do przesyłu różnego rodzaju informacji od wolnych połączeń głosowych po ISDN z prędkością 128 kbit/s.