Indywidualne Mistrzostwa Świata w ice speedwayu 1967 – cykl zawodów motocyklowych na lodzie, mający na celu wyłonienie medalistów indywidualnych mistrzostw świata w sezonie 1967. Rozegrano cztery turnieje finałowe. Tytuł wywalczył Boris Samorodow ze Związku Radzieckiego.
Historia i zasady
W światowym czempionacie wzięło udział 32 zawodników z 12 krajów, biorących udział w dwóch rundach półfinałowych rozgrywanych w Saławacie i Nowosybirsku, które wygrali odpowiednio Wiaczesław Dubinin i Boris Samorodow. Seria finałowa składała się z czterech jednodniowych rund, spośród których dwie zostały rozegrane na stadionie Stroitiel w Ufie, kolejna na stadionie Dinamo w Moskwie, czwarta, ostatnia na Mototreku w Leningradzie[1]. W porównaniu z poprzednimi mistrzostwami zmieniono system punktacji, liczyły się punkty biegowe zdobyte w rundach finałowych, przy czym w końcowej klasyfikacji odrzucano najsłabszy rezultat.
Boris Samorodow wygrał oba finały rozgrywane w Ufie, punkt stracił dopiero w trzeciej rundzie w Moskwie, na rzecz Antonína Švába w pierwszym biegu. W rundzie tej zapewnił sobie jednak tytuł mistrzowski. Niższe stopnie podium mistrzostw świata zajęli jego rodacy – Wiaczesław Dubinin i Władimir Cybrow[2]. Obrońca tytułu mistrzowskiego z 1966 roku – Gabdrachman Kadyrow, tylko raz stanął na podium w rundzie w Moskwie (2. miejsce), szczególnie nieskutecznie zaprezentował się w Leningradzie, gdzie zajął 9. miejsce[3]. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 5. pozycji[4].
Zawodnicy
Obsada mistrzostw została ustalona na podstawie eliminacji rozegranych w Leningradzie i Nowosybirsku, w których brali udział zawodnicy z 12 krajów. W rozgrywkach finałowych wystąpili przedstawiciele ośmiu z nich (nie zakwalifikowali się zawodnicy z Bułgarii, Finlandii, Mongolii i Wielkiej Brytanii).
- Stali uczestnicy
- Zawodnicy rezerwowi
Terminarz
Klasyfikacja końcowa
Przypisy
Bibliografia