Heinkel He 118
|
Dane podstawowe
|
Państwo
|
III Rzesza
|
Producent
|
Heinkel
|
Typ
|
Bombowiec nurkujący
|
Załoga
|
2
|
Historia
|
Data oblotu
|
zima 1935/36
|
Liczba egz.
|
15
|
Dane techniczne
|
Napęd
|
1 x Daimler-Benz DB 600C 12-cylindrowy, chłodzony cieczą doładowany silnik tłokowy
|
Moc
|
656 kW (880 KM)
|
Wymiary
|
Rozpiętość
|
15.00 m
|
Długość
|
11.80 m
|
Wysokość
|
3.10 m
|
Powierzchnia nośna
|
37.70 m²
|
Masa
|
Własna
|
2,450 kg
|
Startowa
|
3,775 kg
|
Osiągi
|
Prędkość maks.
|
395 km/h
|
Prędkość przelotowa
|
335 km/h
|
Pułap
|
6000 m
|
Zasięg
|
1,250 km
|
Współczynnik obciążenia konstrukcji
|
100 kg/m²
|
Dane operacyjne
|
Uzbrojenie
|
2 stałe karabiny 7.92 mm MG 17 w skrzydłach;
1 ruchomy, tylny karabin MG 15 w kabinie, do 500 kg bomb
|
|
Heinkel He 118 – niemiecki bombowiec, zaprojektowany jako konkurent dla Junkersa Ju 87, jednak nie został zamówiony przez Luftwaffe.
Historia
Zaprojektowany przez braci Günter, jako konwencjonalny jednopłat z odwróconym skrzydłem mewy. Początkowo projektowany był równolegle z myśliwcem He 112 i początkowo oznaczany był jako He 113. Oblot prototypu He 118V1 odbył się zimą 1935/36. Zastosowano w nim angielski 12-cylindrowy, rzędowy, chłodzony cieczą silnik Rolls-Royce Buzzard o mocy startowej 621 kW napędzający trójłopatowe śmigło o zmiennym skoku. W drugim prototypie zastosowano silnik DB-600 o mocy startowej 647 kW. Pierwsze testy wykazały konieczność wniesienia poprawek korygujących niezadowalającą stateczność oraz sterowność. Osiągnięto wówczas w locie poziomym prędkość 435 km/h. Technisches Amt złożył zamówienie na 10 egzemplarzy przedprodukcyjnych zarówno w firmie Heinkel, jak i Junkers.
Wraz z początkiem czerwca 1936 roku Ju-87V2 i He-118V2 zostały zaprezentowane przedstawicielom Technisches Amt i RLM w ośrodku badawczym w Rechlinie. Pokaz pilotowanego przez kpt. Heinrichsa prototypu okazał się niepowodzeniem. Konkurencyjny Ju-87 umożliwiał nurkowanie niemal pod kątem prostym, podczas gdy Heinkel nie przekroczył nawet 50°. Tym samym zapadła decyzja o wprowadzeniu do produkcji konstrukcji Junkersa. Ówczesny kierownik Technisches Amt, płk Ernst Udet nalegał jednak na ponowną próbę możliwości He-118, która zakończyła się dla niego skokiem ze spadochronem i rozbiciem samolotu. Przypieczętowało to los samolotu. Ostatecznie dwa egzemplarze zamówiło lotnictwo Japonii, gdzie były testowane pod oznaczeniem DXHe1, a efektem badań prowadzonych na tych samolotach było rozpoczęcie produkcji japońskiego Yokosuka D4Y Suisei. Samoloty serii przedprodukcyjnej wykorzystano do różnych testów i skierowano je do szkół lotniczych.
Linki zewnętrzne