Henry Benjamin Greenberg (ur. 1 stycznia 1911, zm. 4 września 1986) – amerykański baseballista, który występował na pozycji pierwszobazowego.
Życiorys
Greenberg urodził się w rodzinie żydowskich emigrantów pochodzących z Rumunii[1]. Po ukończeniu szkoły średniej grał w baseball w półzawodowych zespołach z Nowego Jorku, gdzie był obserwowany przez skautów New York Giants i New York Yankees[1].
We wrześniu 1929 roku podpisał kontakt z Detroit Tigers wart 9 tysięcy dolarów[1][2]. Zawodową karierę rozpoczynał jednak w zespołach niższych lig, między innymi w Raleigh Capitals i Hartford Senators[2][3]. W Major League Baseball zadebiutował 14 września 1930 w meczu przeciwko New York Yankees i był to jedyny mecz, który rozegrał w sezonie[4][5]. Przez kolejne dwa lata występował w klubach farmerskich Tigers, w Evansville Hubs i Beaumont Exporters[3].
W 1933 roku, pierwszym pełnym sezonie w Detroit Tigers rozegrał 117 meczów[4]. Dwa lata później zwyciężając w American League w klasyfikacji pod względem zdobytych home runów (36) i zaliczonych RBI (170) oraz mając średnią uderzeń 0,328, został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem[4]. W tym samym sezonie wystąpił w World Series, gdzie Tigers pokonali Chicago Cubs w sześciu meczach; w drugim meczu finałów złamał nadgarstek po tym, jak został uderzony piłką przez miotacza Cubs Fabiana Kowalika i nie zagrał w następnych spotkaniach[1][6]. W sezonie 1936 wystąpił w zaledwie dwunastu meczach, odnosząc ponownie kontuzję nadgarstka po starciu z zapolowym Washington Senators Jakiem Powellem[1][4].
W sezonie 1937 po raz pierwszy w karierze wystąpił w Meczu Gwiazd[4]. Rok później próbował pobić rekord Babe’a Rutha, który dziesięć lat wcześniej zdobył 60 home runów; Greenberg zdobył dwa home runy mniej[1][4][7]. W 1940 zaliczył najwięcej w lidze doubles (50), home runów (41), zaliczył najwięcej RBI (150), miał najlepszy slugging percentage (0,670) i on-base percentage (1,103) i został po raz drugi w karierze wybrany MVP American League[4]. W tym samym roku wystąpił w World Series, w którym Detroit Tigers ulegli Cincinnati Reds w siedmiu meczach[8]. Podczas II wojny światowej w latach 1941–1945 służył w United States Army Air Forces[1].
Do zawodowego baseballu powrócił w sezonie 1945, w którym Tigers pokonali w World Series Chicago Cubs w siedmiu meczach[9]. W styczniu 1947 podpisał kontrakt z Pittsburgh Pirates wart 75 tysięcy dolarów[2]. Po raz ostatni wystąpił 18 września 1947 roku[4]. Po zakończeniu kariery był między innymi członkiem zarządu klubu Cleveland Indians[1]. W 1956 wybrano go do Galerii Sław Baseballu[10]. Zmarł na raka nerki 4 września 1986 w wieku 75 lat[1].
Nagrody i wyróżnienia
Przypisy
Miotacze |
|
---|
Łapacze |
|
---|
Pierwszobazowi |
|
---|
Drugobazowi |
|
---|
Trzeciobazowi |
|
---|
Łącznicy |
|
---|
Zapolowi |
|
---|
Designated hitters |
|
---|
Menadżerowie |
|
---|
Działacze Pionierzy |
|
---|
Sędziowie |
|
---|