W czasie pierwszej wojny światowej służył jako oficer artylerii[2]. Dostał się do niewoli na Węgrzech, ale uciekł i na piechotę powrócił do Włoch. Wydarzenia te spowodowały u niego problemy nerwowe i uniemożliwiły karierę dyplomaty, do której był przygotowywany[2].
Posiadany majątek pozwolił mu na poświęcenie się rozwojowi intelektualnemu – czytał literaturę piękną w kilku językach obcych, dyskutował o niej w grupie najbliższych przyjaciół, pisał dla własnej przyjemności.
W 1932 ożenił się z Alexandrą von Wolff, pochodzącą z niemieckiej, arystokratycznej rodziny, mieszkającej na Łotwie w rodowej rezydencji w Stāmerienie (niem. Stomersee).
Był przeciwnikiem dyktatury Benita Mussoliniego, w okresie rządów faszystów starał się jednak trzymać się z daleka od spraw publicznych. Pod koniec życia, jako znawca literatury francuskiej i angielskiej, prowadził prywatne wykłady dla studentów uniwersytetu w Palermo.
Zmarł w 1957 w Rzymie.
Zarówno jego najsłynniejsza powieść Lampart, jak i inne dokonania literackie zostały opublikowane już po jego śmierci[1].
Jako pisarz zasłynął dzięki pisanej w latach 1955–1957, a wydanej w 1958 już po jego śmierci książce Lampart (wł.Il Gattopardo)[1]. Dzieło, napisane w konwencji powieści XIX-wiecznej, ukazuje schyłek świata starej burbońskiejarystokracji na Sycylii w czasach zjednoczenia Włoch[3]. Powieść w samych Włoszech miała ponad sto wznowień.
W 1959 roku powieść wyróżniono najbardziej prestiżową włoską nagrodą literacką – Nagrodą Stregi.
W 2009 ukazała się w Polsce książka Davida Gilmoura Ostatni Lampart. Życie Giuseppe Tomasi di Lampedusy[8], będąca opowieścią biograficzną o artyście. W październiku 2009 ukazał się nowy polski przekład najsłynniejszej książki autora, pod tytułem Gepard pióra Stanisława Kasprzysiaka (tytuł jest trudny do przetłumaczenia, gdyż dosłownie oznacza przedstawiciela rodziny kotowatych. W książce il gattopardo jest herbem rodowym rodziny Salina).
Di Lampedusa pisał także opowiadania oraz eseje poświęcone twórczości Stendhala i Szekspira[2] (wydane również w Polsce), jednak żadne z jego dzieł nie cieszy się sławą zbliżoną do Lamparta.
↑usccb.org. usccb.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-06)]. Film and Broadcasting –Vatican Best Films List(ang.)
↑Critics’ Top 250 Films. [w:] Sight & Sound [on-line]. British Film Institute, 2012. [dostęp 2014-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-26)]. (ang.).
↑David Gilmour. Ostatni Lampart. Życie Giuseppe Tomasi di Lampedusy, przeł. Anna Wójcicka. Warszawa 2009, Wydawnictwo Sic!.