W 1711 objął stanowisko profesora Uniwersytetu w Padwie. Twórca anatomii patologicznej. W 1761 ukazało się jego dwutomowe dzieło De sedibus et causis morborum per anatomen indagatis („O siedzibach i przyczynach chorób wykrytych drogą sekcyjną”). Jako pierwszy powiązał objawy kliniczne choroby z pośmiertnymi zmianami narządowym[1].
Przypisy
↑ abMała encyklopedia medycyny. red. nacz. Tadeusz Różniatowski. T. II H–O. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 685.