Wykształcenie odebrał w Harrow School, po czym w styczniu 1800 r. wstąpił do 10 pułku lekki dragonów (10th Light Dragoons). Już w czerwcu 1800 r. uzyskał rangę porucznika, a 20 sierpnia 1803 r. kapitana. W kwietniu 1806 r. zmienił jednostkę na 60 regiment pieszy (60th Regiment of Foot) i służył w sztabie księcia Bedford, lorda namiestnika Irlandii. 25 czerwca 1807 r. został awansowany do rangi majora. 6 sierpnia 1809 r. ponownie zmienił jednostkę. Tym razem wstąpił do 23 pułku lekkich dragonów (23rd Light Dragoons) i razem z nową jednostką został wysłany na wojnę do Portugalii i Hiszpanii.
Swój chrzest bojowy przeszedł w bitwie pod Talaverą. Odznaczył się w kolejnych walkach, i 15 marca 1810 r. otrzymał awans na stopień podpułkownika. W bitwach pod Buçaco i pod Barrosą był asystentem adiutanta generalnego lorda Wellingtona. Wsławił się prowadząc szarżę 2 regimentu huzarów (2nd Regiment of Hussars) przeciwko francuskim dragonom. 11 czerwca 1811 r. powierzono mu dowodzenie 12 pułkiem lekkich dragonów (12th Light Dragoons). Po upadku Badajoz, na rozkaz generałaStapletona Cottona, powstrzymywał przeważające siły francuskiej kawalerii Pierre’a Soulta, uniemożliwiając im dotarcie do ważnej miejscowości Llerena przed Anglikami. W decydującej bitwie pod Salamancą wraz ze swoimi dragonami przyczynił się do rozproszenia francuskiej piechoty cofającej się do Burgos. W 1814 r. brał udział w walkach na południu Francji. To on przekazał Wellingtonowi wieść o abdykacji Napoleona. Podczas stu dni został ciężko ranny prowadząc swoich dragonów do szarży bez wsparcia artylerii. W szpitalu opiekowała się nim siostra, lady Caroline Lamb.
Po rezygnacji ze stanowiska gubernatora został pułkownikiem 86 regimentu pieszego (86th Regiment of Foot), później pułkownikiem Królewskich Dragonów (Royal Dragoons). Utrzymywał również bogatą korespondencję z księciem Wellingtonem. Zmarł nagle w 1837 r. w gospodzie pod Basingstoke.