Urodził się w 19 października 1951 roku w Atenach[1][2]. Tam też uczęszczał do szkoły podstawowej i średniej oraz rozpoczął samodzielną naukę matematyki wyższej. O jego matematycznym talencie pojawiały się nawet wzmianki w lokalnych gazetach ateńskich. W 1968 roku, dzięki znajomemu rodziny, wyjechał do Paryża na spotkanie z Johnem Archibaldem Wheelerem. Wheeler docenił wiedzę i talent Christodoulou i zaproponował mu studia na Uniwersytecie Princeton, gdzie wówczas wykładał. W ten sposób Christodoulou wyjechał z Aten (nie uzyskując dyplomu szkoły średniej) do Princeton i tam od lutego do września przygotowywał się do studiów, które rozpoczął jeszcze w tym samym roku[2].
Studia z fizyki ukończył w 1970 roku na Uniwersytecie Princeton, gdzie rok później uzyskał też doktorat (promotorem jego rozprawy zatytułowanej Investigations in Gravitational Collapse and the Physics of Black Holes był John Archibald Wheeler[3])[1].
Fortunately, after 2300 years, the Greeks have returned to mathematics![2]
W latach 1992–2001 był profesorem na Uniwersytecie Princeton, a od 2001 roku do przejścia na emeryturę w 2017 roku w Politechnice Federalnej w Zurychu (obecnie jest tam profesorem emerytowanym[5])[1][4].
Autor ponad 70 publikacji, w większości napisanych samodzielnie. Swoje prace publikował m.in. w „Communications on Pure and Applied Mathematics”, „Communications in Mathematical Physics”, „Duke Mathematical Journal” oraz najbardziej prestiżowych czasopismach matematycznych świata: „Annals of Mathematics” i „Acta Mathematica”[6].
Na początku swojej kariery naukowej Christodoulou zajmował się czarnymi dziurami. Dotyczyła ich zarówno jego pierwsza – z 1970 roku – praca Reversible and irreversible transformations in black hole physics[7] jak i rozprawa doktorska. Współpracował przy tym z Remo Ruffinim(inne języki), z którym w pracy Reversible transformations of a charged black hole[8] wyprowadzili pewien wzór na masę czarnej dziury[2].
Do 1977 roku zajmował się fizyką teoretyczną. Podczas pobytu w Max Planck Institute, lider jego grupy badawczej Jürgen Ehlers(inne języki) dostrzegł matematyczny talent Christodoulou i udzielił mu płatnego urlopu na czas nieokreślony na studiowanie analizy matematycznej w Paryżu pod kierunkiem Yvonne Choquet-Bruhat(inne języki). W ten sposób Christodoulou został matematykiem, a efektem współpracy z jego ówczesną mentorką jest osiem wspólnych prac (w powstaniu trzech z nich współudział miał także inny współpracownik Christodoulou z tamtego o kresu – włoski matematyk Mauro Francaviglia(inne języki), zajmujący się zastosowaniami geometrii różniczkowej w fizyce matematycznej)[2][6].
Kolejną osobą, która miała znaczący wpływ na Christodoulou (już po jego powrocie do USA) był Shing-Tung Yau. W 1986 roku Christodoulou rozpoczął z kolei współpracę z Sergiu Klainermanem, z którym pracował nad problemem globalnej nieliniowej stabilności czasoprzestrzeni Minkowskiego. Jej efektem są trzy wspólne prace i książka The global nonlinear stability of the Minkowski space[9][2].
Po objęciu stanowiska profesora w Zurychu, Christodoulou zaczął badać powstawanie wstrząsów w płynach ściśliwych. Napisał też na ten temat dwie książki: The formation of shocks in 3-dimensional fluids[10] i The shock development problem[11][2].
Nagrodę Shawa otrzymał razem z Richardem S. Hamiltonem za wysoce innowacyjne prace nad nieliniowymi równaniami różniczkowymi cząstkowymi w geometrii Lorentza i Riemanna oraz ich zastosowaniami w ogólnej teorii względności i topologii[12].
Wyróżnienia
Christodoulou był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał m.in.:
Ojciec Christodoulou urodził się w Aleksandrii w rodzinie Greków z Cypru, którzy wyemigrowali do Egiptu. Jego matka z kolei urodziła się w Atenach w rodzinie greckich uchodźców z Azji Mniejszej[2].
W marcu 1973 roku Christodoulou ożenił się z Kathleen Kelly, z którą ma dwoje dzieci. Para rozwiodła się w maju 1995 roku, a dwa lata później Demetrios wstąpił ponownie w związek małżeński, poślubiając Nikoletę Sigalę[2].
↑DemetriosD.ChristodoulouDemetriosD., The shock development problem, EMS Monogr. Math., Zürich: European Mathematical Society (EMS), 2019, ISBN 978-3-03719-192-7 [dostęp 2024-08-25](ang.). Brak numerów stron w książce
