Cécile McLorin Salvant (ur. 28 sierpnia 1989)[1] – amerykańska wokalistka i kompozytorka jazzowa[2][3]. Komponuje muzykę i teksty, które śpiewa w swoim ojczystym języku, po francusku, a także po hiszpańsku. Jest także artystką wizualną – tworzy wielkoformatowe obrazy na tekstyliach, ręczne animacje, rysuje i maluje na papierze, projektuje okładki płyt[1][4].
Wczesne lata
Cécile Sophie McLorin Salvant urodziła się w Miami na Florydzie. Jej ojciec, Haitańczyk, jest lekarzem, a matka, Francuzka, jest założycielką i dyrektorką francuskiej szkoły w Miami[1]. Naukę gry na fortepianie klasycznym rozpoczęła w wieku pięciu lat, a w wieku ośmiu lat zaczęła śpiewać w Miami Choral Society. Następnie zainteresowała się śpiewem klasycznym i rozpoczęła prywatną naukę. W 2015 roku powiedziała: „Miałam szczęście dorastać w domu, w którym słuchaliśmy wszelkiego rodzaju muzyki. Słuchaliśmy muzyki haitańskiej, hip-hopu, soulu, klasycznego jazzu, muzyki gospel i kubańskiej, żeby wymienić tylko kilka. Kiedy masz do tego dostęp jako dziecko, to po prostu otwiera twój świat”[5].
W 2007 roku zamieszkała we Francji, aby studiować prawo i nauki polityczne na uniwersytecie w Grenoble oraz śpiew klasyczny i barokowy w Konserwatorium Dariusa Milhauda w Aix-en-Provence. Zaczęła szlifować jazz u wykładowcy jazzu Jean Francois Bonnela, z którym nagrała w Paryżu pierwsza płytę Cécile & Jean-François Bonnel Paris Quintet (2010).
Rozwój kariery muzycznej
Wkrótce potem, w wieku 21 lat, w Stanach Zjednoczonych, wygrała prestiżowy, wokalny konkurs jazzowy Thelonious Monk International Jazz Competition. Nagrodą był kontrakt płytowy z wytwórnią Mack Avenue Records, z którą wydała kolejne dwa albumy. Krytyk The New York Times Ben Ratliff napisał w 2012: „Przed trio prowadzonym przez pianistę Aarona Diehla śpiewa wyraźnie, w pełnym zakresie swych możliwości, od wyraźnego dołu do pełnych i wyraźnych wysokich tonów, używanych oszczędnie [...] Jej głos przepełnia każdą piosenkę, zmieniając ostrożnie tonacje, rozciągając słowa, ale nie skatując; jej twarz wyraża treść, przedstawiając smutek lub spokój, jak aktor w niemym filmie”[6].
Jej główną inspiracją jest Sarah Vaughan, przywołując wspomnienia z dzieciństwa, kiedy wielokrotnie słuchała jej piosenek. Równie silnie inspirują ją Billie Holiday, Bessie Smith i Betty Carter. Swoje brzmienie określa jako jazz, blues, z elementami folku i teatru muzycznego.
Studiowała kompozycję i teorię muzyki w The New School w Greenwich Village[7]. Sukcesywnie występuje w klubach i na festiwalach jazzowych w tym Ronnie Scott's, Newport Jazz Festival, Kennedy Center, Monterey Jazz Festival i Village Vanguard[1][8][9][10]. W Polsce po raz pierwszy pojawiła się na Festiwalu Jazz Jantar w 2015[11].
W 2013 wydała swój drugi album WomanChild, który był nominowany do nagrody Grammy 2014 w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Wokalny (Best Vocal Jazz Album). Piosenki na WomanChild to kompozycje autorskie, jak również utwory pochodzące z XIX wieku poddane współczesnej aranżacji. Kryterium wyboru stanowiły jej osobiste doświadczenia życiowe.
We wrześniu 2015 Salvant wydała swój drugi album z Mack Avenue Records, zatytułowany For One to Love. Wiodącym tematem jest siła i niezależność kobiet. Album zawiera pięć autorskich utworów oraz standardy jazzowe. W 2016 roku album zdobył nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Wokalny. Dwa lata później jej trzeci album z Mack Avenue, Dreams and Daggers, zdobył nagrodę Grammy w tej samej kategorii[12].
Koncertowała z big-bendem Jazz at Lincoln Center Orchestra, którego dyrektor muzyczny Wynton Marsalis powiedział: „Raz na pokolenie lub dwa dostajesz takiego piosenkarza”[1].
W 2018 wychodzi jej czwarty, ostatni album wydany w Mack Avenue Records zatytułowany The Window, na którym śpiewa przy akompaniamencie Sulivana Fortnera na fortepianie. W śmiałym, różnorodnym repertuarze wykonuje, poza klasyczną wokalistyką, utwory w stylu francuskiego kabaretu i amerykańskiego musicalu, standardy popowe oraz przejmujące pieśni bluesowe i soulowe[13].
Dwa kolejne albumy wydane w Nonesuch Records to Ghost Song (2022, dystrybucja Warner Bros.) i Mélusine (2023). Ghost Song zaskakuje stylistyczną różnorodnością, mnogością konwencji i technik wokalnych[14]. W Mélusine przywołuje popularną w Europie ludową legendę o Meluzynie. Album zawiera głównie piosenki śpiewane po francusku, ale również po oksytańsku, angielsku oraz w kreolskim haitańskim[15][16].
Nagrody i wyróżnienia
- Thelonious Monk International Jazz Competition (2010)
- Jazzowy Album Roku DownBeat, WomanChild (2014)
- Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nominacja do nagrody Grammy, WomanChild (2014)[12]
- Najlepszy Album Wokalny, ankieta NPR Music Jazz Critics 2014, WomanChild ,
- Wokalistka Roku 2015, Jazz Journalist Association,
- Najlepszy Album Wokalny, ankieta NPR Music Jazz Critics 2015, For One to Love
- Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nagroda Grammy 2016, For One to Love[12]
- Nagroda Paula Acketa 2016
- Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nagroda Grammy 2018, Dreams and Daggers[12]
- Jazzowy Album Roku, DownBeat, Dreams and Daggers (2018)
- Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nagroda Grammy 2019, The Window[12]
- Laureatka Nagrody MacArthurów (Macarthur Genius Grant Winner)(2020)[17]
- Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nominacja do nagrody Grammy, Ghost Song (2023)[12]
Dyskografia
Jako główna artystka
- Cécile & the Jean-François Bonnel Paris Quintet (2010)
- Woman Child (2013)
- For One To Love (2015)
- Dreams and Daggers (2017)
- The Window (2018)
- Ghost Song (2022)
- Mélusine (2023)
Współpraca
- Jacky Terrasson, „ Je te veux ” i „ Oh My Love ” na płycie Gouache (2012)
- It's Christmas on Mack Avenue (2014)
- Federico Britos Presents Hot Club of the Americas (2015)
- Jazz at Lincoln Center Orchestra, Big Band Holidays (2015)
- Fred Nardin, Jon Boutellier, Watt's (2016)
- Artemis
Bibliografia
- ↑ a b c d e CondéC. Nast CondéC., Cécile McLorin Salvant’s Timeless Jazz [online], The New Yorker, 15 maja 2017 [dostęp 2023-04-29] (ang.).
- ↑ Jazz Singer Cécile McLorin Salvant Doesn't Want To Sound 'Clean And Pretty'. NPR.org, 2015-11-04. [dostęp 2023-04-16]. (ang.).
- ↑ Kevin Whitehead: Cécile McLorin Salvant: Making Old Songs New Again. NPR.org, 2013-06-18. [dostęp 2023-04-16].
- ↑ Picture Room [online], pictureroom.shop [dostęp 2023-04-30] (ang.).strona główna serwisu
- ↑ Latheleene Ademola Brown: Singer Cecile McLorin Salvant Talks New Album, and Her Personal Journey to Jazz. Essence.com, 2015-10-15. [dostęp 2023-04-16].
- ↑ BenB. Ratliff BenB., A Young Vocalist Tweaks Expectations, „The New York Times”, 2 listopada 2012, ISSN 0362-4331 [dostęp 2023-04-29] (ang.). Brak numerów stron w czasopiśmie
- ↑ Chinen, Kaplan, Fred "Cécile McLorin Salvant’s Timeless Jazz", The New Yorker, May 15, 2017.
- ↑ NateN. Chinen NateN., Cécile McLorin Salvant, With Refined Power, Performs at the Jazz Standard, „The New York Times”, 19 sierpnia 2015, ISSN 0362-4331 [dostęp 2023-04-29] (ang.). Brak numerów stron w czasopiśmie
- ↑ Chinen, Nate, "Cécile McLorin Salvant, With Refined Power, Performs at the Jazz Standard", The New York Times, August 19, 2015.
- ↑ Cécile McLorin Salvant [online], www.macfound.org [dostęp 2023-04-29] (ang.).
- ↑ ŁukaszŁ. Komła ŁukaszŁ., 22. Festiwal Jazz Jantar: 25 października - 20 listopada 2019 [online], Nowamuzyka.pl, 15 października 2019 [dostęp 2023-04-29] (pol.).
- ↑ a b c d e f Cécile McLorin Salvan: Grammy Awards & Nominations. Grammy.com. [dostęp 2023-04-22].
- ↑ CondéC. Nast CondéC., Cécile McLorin Salvant: The Window [online], Pitchfork [dostęp 2023-04-27] (ang.).
- ↑ Ghost Song | Jazz Forum [online], jazzforum.com.pl [dostęp 2023-04-23] .
- ↑ Singer/Composer Cécile McLorin Salvant’s New Album, ‘Mélusine, Due March 24 on Nonesuch Records. nonesuch.com. [dostęp 2023-04-29].
- ↑ CECILE MCLORIN SALVANT [online], CECILE MCLORIN SALVANT [dostęp 2023-04-29] (ang.).strona główna serwisu
- ↑ JuliaJ. Jacobs JuliaJ., MacArthur ‘Genius’ Grant Winners for 2020: The Full List, „The New York Times”, 6 października 2020, ISSN 0362-4331 [dostęp 2023-04-29] (ang.). Brak numerów stron w czasopiśmie
Linki zewnętrzne