Everett "Cotton" Owens (ur. 21 maja 1924 w Union, zm. 7 czerwca 2012 w Spartanburgu) – amerykański kierowca serii NASCAR znany pod pseudonimem "the King of the Modifieds".
Kierowca wyścigowy
Starty w wyścigach rozpoczął w latach pięćdziesiątych w serii Whelen Modified Tour, gdzie wygrał ponad 100 wyścigów, a w roku 1953 oraz 1954 został mistrzem serii.
W NASCAR zadebiutował podczas wyścigu na torze Daytona Beach Road Course w 1950 roku, podczas którego zajął 14 miejsce. Wystartował jeszcze w dwóch wyścigach, i zakończył sezon na trzynastej pozycji. Pierwsze zwycięstwo odniósł na tym samym torze, 17 lutego 1957 roku. W trakcie wyścigu wyrobił sobie 55 sekund przewagi nad Johnnym Beauchampem. Został wtedy pierwszym kierowcą, którego średnia prędkość w wyścigu przekroczyła 100 mil/godzinę (średnia prędkość w wyścigu – 101.541 mph = 163 379 km/h). Było to także pierwsze zwycięstwo samochodu marki Pontiac w NASCAR.
W 1959 Cotton Owens wygrał jeden wyścig, 13 wyścigów zakończył w czołowej piątce, a dwadzieścia dwa w dziesiątce. Zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej przegrywając jedynie z Lee Pettym. Był to jego największy sukces w karierze kierowcy wyścigowego.
Zakończył karierę kierowcy wyścigowego z dziewięcioma wygranymi wyścigami i 10 pole position oraz z tytułem wicemistrza NASCAR.
Właściciel zespołu
W 1962 roku zatrudnił jako kierowcę w swoim zespole Juniora Johnsona. Prowadził także rozmowy z Davidem Pearsonem w Spartanburgu.
W 1964 roku po raz ostatni wystartował w NASCAR jako kierowca by pokazać, że jest lepszy od Pearsona. Wziął wtedy udział w dwóch wyścigach.Wygrał wyścig na torze Richmond International Raceway. W następnym wyścigu, w którym wystartował, zajął drugie miejsce, przegrywając z Nedem Jarretem.
W 1965, kiedy to NASCAR zabroniło używania silników Hemi, Owens oraz Pearson przenieśli się do wyścigów dragsterów, gdzie Owens wystawiał zasilanego alkoholem Dodge'a Darta z Nitro w klasie Experimental.
Rok później wrócili do NASCAR. Wygrali 15 wyścigów, 7 razy samochód Pearsona startował z pole position. Sezon zakończyli tytułem mistrzowskim dla Davida Pearsona. Na początku 1967 roku Pearson odszedł z zespołu Cottona Owensa. Ich sześcioletnia współpraca przyniosła 27 zwycięstw w 170 wyścigach oraz jeden tytuł mistrzowski.
Cotton Owens był szczęśliwy z tego, że wielu wielkich kierowców NASCAR startowało w jego zespole. Wśród nich były takie legendy, jak: David Pearson, Buddy Baker, Pete Hamilton, Marty Robbins, Ralph Earnhardt, Bobby Isaac, Junior Johnson, Benny Parsons, Fireball Roberts, Mario Andretti, Charlie Glotzbach, Al Unser. Zespół Owensa reprezentowało 25 kierowców. W trakcie swoich startów zespół wziął udział w 291 wyścigach, odniósł 32 zwycięstwa, a 29 razy samochody z tego zespołu były najszybsze w kwalifikacjach.
Gdyby zsumować osiągnięcia Cottona Owensa, jako kierowcy i szefa zespołu, otrzymamy 41 zwycięstw w 487 wyścigach oraz 38 pole position.
Wyróżnienia
- W 2009 otrzymał miejsce w South Carolina Athletic Hall of Fame (ściana sław atletyków Karoliny Południowej).
- W 2008 został wyróżniony miejscem w International Motorsports Hall of Fame.
- W 1970 Owens otrzymał miejsce w National Motorsports Press Association's Hall of Fame na torze Darlington Speedway.
- W 1998 roku został wyróżniony jako jeden z pięćdziesięciu najlepszych kierowców NASCAR z okazji 50 istnienia tej serii (NASCAR's 50 Greatest Drivers)
- 16 września 2006 otrzymał Recipient of the Order of the Palmetto, najwyższe cywilne wyróżnienie przyznawane przez gubernatora Karoliny Południowej od 1971 roku, za całokształt osiągnięć sportowych i zasługi dla Karoliny Południowej.
- Member Darlington Records Club (klub rekordzistów toru Darligton).
- Member NASCAR Mechanics Hall of Fame (ściana sław mechaników NASCAR).
- Member NASCAR Legends (legendy NASCAR).
- 15 lutego 2006 roku został wyróżniony jako pionier wyścigów i żywa legenda wyścigów samochodowych.
- 28 maja 2000 roku otrzymał nagrodę Yunick Smokey za całokształt zaangażowania w wyścigi samochodowe.
- 16 października 2005 został uhonorowany przez Vance County Tourism Dept. miejscem w “East Coast Drag Times Hall of Fame Motorsports Pioneer Award” (Ściana sław pionierów wyścigów dragsterów wschodniego wybrzeża).
- W 1996 Racing Club Old Timer wręczył mu nagrodę najlepszego szefa zespołu lat sześćdziesiątych (“Car Owner’s of the 1960s).
Podsumowanie startów w NASCAR
Rok
|
Pozycja
|
Punkty
|
Starty
|
Zwycięstwa
|
Top 5
|
Top 10
|
PP
|
Wygrana
|
1950
|
13
|
500
|
3
|
0
|
0
|
1
|
0
|
1100 $
|
1951
|
42
|
312
|
5
|
0
|
1
|
3
|
0
|
225 $
|
1952
|
65
|
0
|
4
|
0
|
0
|
1
|
0
|
200 $
|
1953
|
76
|
0
|
1
|
0
|
0
|
0
|
0
|
50 $
|
1954
|
84
|
0
|
4
|
0
|
0
|
1
|
0
|
175 $
|
1955
|
29
|
1248
|
2
|
0
|
1
|
2
|
0
|
900 $
|
1956
|
52
|
0
|
8
|
0
|
1
|
4
|
0
|
920 $
|
1957
|
14
|
4200
|
17
|
1
|
3
|
6
|
1
|
12784 $
|
1958
|
17
|
3716
|
29
|
1
|
8
|
17
|
2
|
6579 $
|
1959
|
2
|
9962
|
37
|
1
|
13
|
22
|
2
|
14639 $
|
1960
|
39
|
3050
|
14
|
1
|
5
|
5
|
2
|
14065 $
|
1961
|
22
|
8032
|
17
|
4
|
11
|
11
|
2
|
11800 $
|
1962
|
30
|
4984
|
16
|
0
|
7
|
8
|
1
|
5905 $
|
1963
|
114
|
0
|
1
|
0
|
0
|
1
|
0
|
175 $
|
1964
|
80
|
0
|
2
|
1
|
2
|
2
|
0
|
3400 $
|
Podsumowanie
|
–
|
36 400
|
160
|
9
|
52
|
84
|
10
|
72917 $
|
Bibliografia