Christin Elizabeth Cooper (ur. 8 października 1959 w Los Angeles) – amerykańska narciarka alpejska, wicemistrzyni olimpijska i trzykrotna medalistka mistrzostw świata.
Kariera
Na arenie międzynarodowej Christin Cooper po raz pierwszy pojawiła się w sezonie 1976/1977. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 18 stycznia 1977 roku w Schruns, gdzie zajęła czternaste miejsce w slalomie[1]. Już osiem dni później w Crans-Montana zdobyła pierwsze pucharowe punkty, zajmując w tej samej konkurencji dziesiąte miejsce.
Przełom w jej karierze nastąpił w sezonie 1980/1981, kiedy po raz pierwszy stanęła na podium zawodów pucharowych. Dokonała tego 21 stycznia 1981 roku w Crans-Montana, gdzie była druga w kombinacji, ulegając tylko Erice Hess ze Szwajcarii. W kolejnych startach jeszcze siedmiokrotnie stawała na podium, co dało jej czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Była także szósta w klasyfikacji giganta oraz druga w klasyfikacji slalomu, przegrywając tylko z Hess. Rok wcześniej brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie byłą siódma w gigancie oraz ósma w slalomie.
Sezon 1981/1982 był najlepszym w jej karierze. W Pucharze Świata sześć razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 21 grudnia w Saint-Gervais-les-Bains wygrała kombinację, a 23 stycznia w Berchtesgaden oraz 27 marca 1982 roku w Montgenèvre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była trzecia, plasując się za Eriką Hess oraz Irene Epple z RFN. Trzecie miejsce zajęła także w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacjach giganta i kombinacji była piąta. Na przełomie stycznia i lutego 1982 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, w której lepsze były tylko Erika Hess oraz Francuzka Perrine Pelen. Dwa dni później wywalczyła srebrny medal w gigancie, rozdzielając na podium Hess oraz Ursulę Konzett z Liechtensteinu. Na koniec zajęła także drugie miejsce w slalomie, plasując się 0,33 sekundy za Hess i 0,03 sekundy przed Włoszką Danielą Zini.
Kolejne zwycięstwo odniosła 17 grudnia 1982 roku w Piancavallo, gdzie była najlepsza w kombinacji. Tego samego dnia była też trzecia w slalomie, a 23 stycznia 1983 roku w Saint-Gervais-les-Bains była druga w gigancie. Jednak pod koniec stycznia, podczas treningów w Les Diablerets Cooper wypadła z trasy i złamała kość piszczelową, co wykluczyło ją z reszty startów w sezonie 1982/1983[2]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie dwunaste miejsce.
Do startów wróciła w sezonie 1983/1984. Na podium stawała dziewięciokrotnie, w tym 7 marca 1984 roku w Lake Placid odniosła swoje ostatnie zwycięstw, wygrywając giganta. Dziesięć dni później w Jasnej po raz ostatni stanęła na podium zawodów pucharowych, zajmując trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej była tym razem szósta, a w gigancie zajęła drugie miejsce za Hess. W lutym 1984 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie była druga w gigancie. Po pierwszym przejeździe Cooper zajmowała pierwsze miejsce, z przewagą 0,10 sekundy nad swą rodaczką, Debbie Armstrong. W drugim przejeździe osiągnęła siódmy czas, co dało jej jednak drugi łączny wynik i srebrny medal. Ostatecznie o 0,40 sekundy przegrała z Armstrong, a o 0,02 sekundy pokonała brązową medalistkę, Perrine Pelen z Francji. Na tej samej imprezie wystartowała także w slalomie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu i nie była klasyfikowana.
Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako komentatorka zawodów narciarstwa alpejskiego dla stacji CBS i NBC. W trakcie igrzysk olimpijskich w Soczi w 2014 roku Cooper spowodowała kontrowersje, przeprowadzając wywiad ze zdobywcą brązowego medalu w supergigancie, Bode Millerem. Cooper wypytywała Millera o jego zmarłego brata, przez co zawodnik popłakał się przed kamerą[3].
Osiągnięcia
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwyciężczyni
|
DNF2[4]
|
3 lutego
|
1978
|
Garmisch-Partenkirchen
|
Slalom
|
1:24,85
|
-
|
Lea Sölkner
|
23.[5]
|
4 lutego
|
1978
|
Garmisch-Partenkirchen
|
Gigant
|
2:41,15
|
+6,65
|
Maria Epple
|
7.
|
21 lutego
|
1980
|
Lake Placid
|
Gigant
|
2:41,66
|
+3,05
|
Hanni Wenzel
|
8.
|
23 lutego
|
1980
|
Lake Placid
|
Slalom
|
1:25,09
|
+4,19
|
Hanni Wenzel
|
3.
|
31 stycznia
|
1982
|
Schladming
|
Kombinacja
|
8,99 pkt
|
+11,97 pkt
|
Erika Hess
|
2.
|
2 lutego
|
1982
|
Schladming
|
Gigant
|
2:37,17
|
+0,78
|
Erika Hess
|
2.
|
6 lutego
|
1982
|
Schladming
|
Slalom
|
1:41,60
|
+0,33
|
Erika Hess
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium
- Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
- Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
- Les Diablerets – 31 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
- Zwiesel – 3 lutego 1981 (slalom) – 3. miejsce
- Zwiesel – 8 lutego 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
- Furano – 13 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
- Furano – 15 marca 1981 (slalom) – 2. miejsce
- Wangs-Pizol – 25 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
- Oberstaufen – 9 lutego 1982 (gigant) – 2. miejsce
- Saint-Gervais – 21 grudnia 1981 (kombinacja) – 1. miejsce
- Berchtesgaden – 23 stycznia 1982 (slalom) – 1. miejsce
- L’Alpe d’Huez – 21 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
- Montgenèvre – 27 marca 1982 (slalom) – 1. miejsce
- San Sicario – 25 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
- Piancavallo – 17 grudnia 1982 (kombinacja) – 1. miejsce
- Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
- Saint-Gervais – 23 stycznia 1983 (gigant) – 2. miejsce
- Sestriere – 14 grudnia 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
- Haus – 22 grudnia 1983 (gigant) – 3. miejsce
- Maribor – 15 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
- Limone Piemonte – 23 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
- Saint-Gervais – 29 stycznia 1984 (gigant) – 2. miejsce
- Mont-Sainte-Anne – 4 marca 1984 (supergigant) – 3. miejsce
- Lake Placid – 7 marca 1984 (gigant) – 1. miejsce
- Waterville Valley – 11 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
- Jasná – 17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
Bibliografia
Przypisy