W październiku 1939, aresztowany przez funkcjonariuszy gestapo, przez kilkanaście dni był więziony w Przeworsku i Jarosławiu, po czym został wydalony na tereny znajdujące się pod okupacją sowiecką[2]. Pracował jako wikariusz w parafiach Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych w Sądowej Wiszni (1939–1945), Narodzenia Najświętszej Maryi Panny we Frysztaku (1945–1947) oraz farnej św. Wojciecha i św. Stanisława w Rzeszowie (1950). W latach 1950–1951 świadczył pomoc duszpasterską w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Tarnobrzegu, a także był katechetą w miejscowym liceum ogólnokształcącym, skąd został zwolniony przez komunistyczne władze szkoły. W latach 1951–1958 pracował jako notariusz w kurii biskupiej[1]. Pełnił funkcje referenta ds. duszpasterstwa prawników i ds. małżeńskich, przewodniczył komisjom ds. organistowskich, charytatywnej i egzaminacyjnej, należał do komisji liturgicznej oraz ds. rent i emerytur[2]. W sądzie biskupim zajmował stanowiska: notariusza (1952–1953), obrońcy węzła małżeńskiego (1953–1958), wiceoficjała (1958–1960) i oficjała (1960–1972)[1]. Uczestniczył w przygotowaniach i pracach synodu diecezji przemyskiej w 1955, a także w procesach beatyfikacyjnych biskupa Józefa Sebastiana Pelczara i księdza Jana Balickiego[2]. W latach 1951–1952 pracował jako ojciec duchowny w Niższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. W Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu wykładał liturgikę i prawo kanoniczne[1].
W ramach prac Episkopatu Polski był członkiem Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu (1964–1969), Komisji ds. Duszpasterstwa Emigracji (1969–1974) i Komisji ds. Trzeźwości (1974–1984). W latach 1964–1965 wziął udział w III i IV sesji soboru watykańskiego II[1]. Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych przemyskich: Stefana Moskwy (1984) i Edwarda Frankowskiego (1989)[5].