Angry Chair – trzeci singiel amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, promujący opublikowany we wrześniu 1992 album studyjnyDirt. Utwór w amerykańskim wydaniu płyty został zamieszczony na przedostatniej, dwunastej pozycji[a]. Czas trwania wynosi 4 minuty i 48 sekund. Autorem tekstu i kompozytorem jest Layne Staley, co stanowi jeden z trzech wyjątków w dyskografii grupy, którego jest on twórcą. Pozostałe dwie kompozycje to „Hate to Feel” i „Head Creeps”[b]. Singel został wydany w kilku wersjach, w tym także w rozszerzonym wydaniu.
Historia nagrywania
Kompozycje „Angry Chair” i „Hate to Feel” zostały przyniesione przez Layne’a Staleya w wersjach instrumentalnych w trakcie sesji do albumu studyjnegoDirt (1992). Według producentaDave’a Jerdena robocze tytuły obydwu utworów brzmiały „Rock On” i „Rockmanoff” lub „Rockmanoff I” i „Rockmanoff II”[6]. Podczas nagrań powstał problem wynikający z podobnych nazewnictw. Gdy członkowie zespołu przystąpili do pracy nad drugą z kompozycji, inżynier dźwięku Bryan Carlstrom omyłkowo o mało co nie wymazał partii wokalnych z pierwszego utworu[6]. Przed rozpoczęciem procesu obróbki cyfrowej Pro Tools sprawdził taśmę, dzięki czemu uniknięto błędu[6]. Od 24 do 26 czerwca Staley zarejestrował partie śpiewu i wraz z Jerrym Cantrellem dograł gitary[7].
Analiza
Warstwa liryczna napisana przez Staleya, mająca mroczny, ponury, przygnębiający i emocjonalny charakter, opowiada o uzależnieniu narkotykowym[8][9]. Jeden z recenzentów określił ją jako „rozlanie najciemniejszych emocji i stanu psychicznego” oraz „uczucie uwięzienia”[10]. Niekiedy sądzono, iż tytuł utworu odnosi się do okresu wczesnego dzieciństwa Staleya, który za nieposłuszne zachowanie, w ramach kary sadzany był przez swojego ojca na krześle przed lustrem[10]. Wers: „Stomach hurts and I don’t care” opisuje nudności spowodowane zażywaniem heroiny, natomiast fragment: „Get on your knees, time to pray, boy” odnosi się do zdarzenia, w którym mały chłopiec w rozpaczliwy sposób płaci za swoją pomyłkę. Stanowi to nawiązanie do sytuacji, gdy Staley jest „torturowany” przez swój nałóg[10].
Cantrell w wywiadzie dla brytyjskiego miesięcznika „Metal Hammer” odniósł się do interpretacji warstwy lirycznej: „Tekst mówi o człowieku, który ma problemy z narkotykami oraz zbyt rozrywkowym trybem życia. W tej piosence ukazany jest wybór jaki później pozostaje człowiekowi – żyć albo umrzeć”[11]. W rozmowie z magazynem „Request” muzyk przyznał: „Opowieść o osobie, która zajmuje się gównianą stroną bycia uzależnionym od narkotyków, to złożone z nas, z dużej ilości ludzi. Gwiazdy z naiwnego punktu widzenia – seks, narkotyki i rock and roll – a potem świadomość, że to nie jest odpowiedź”[12]. Gillan G. Gaar z czasopisma „Goldmine” tematykę warstwy lirycznej opisuje jako „frustrację”[13].
„Angry Chair” został skomponowany według niskiego schematu strojeniaE, obniżonym o pół tonu w dół. Posiada dwa główne riffy. Charakterystyczne „opóźnienia” harmonii wokalnej w zwrotkach nagrano w trzech warstwach i wykonano przy pomocy efektu odzwierciedlenia dźwięku (począwszy od otwierającego wersu: „Sitting on an angry chair…” zastosowano szesnaście ścieżek wokalu)[7]. Ned Raggett z serwisu AllMusic określił je jako „złowieszcze echa o nadciągającej zagładzie”[2]. W początkowej fazie śpiew Staleya utrzymywany jest w łagodnym tonie, podobnie jak brzmienie parti gitar[2]. Przed wykonaniem refrenów, utwór zyskuje na większej agresywności. „Angry Chair” charakteryzuje się dynamicznąsolową grą Cantrella oraz harmonią wokalną, występującą w refrenach, między śpiewem prowadzącym Staleya a wokalem wspierającym Cantrella[2]. Muzyk nie był zadowolony ze swojej partii solowej. „Zasadniczo gdy tworzę solówki, po prostu puszczamy rolkę taśmy i improwizuję dopóki nie pojawi się zasadnicza idea. Myślałem, że ta jest nieudana i zacząłem tworzyć inną, lecz wszyscy zaczęli skakać i mówić, że «to jest świetne, to jest to!», ja na to, że «nie ma k**wa mowy!» Więc zawrzeliśmy układ: nagrałem kilka innych rozwiązań, ale zachowaliśmy oryginał. Layne nalegał, że pierwsze solo było najlepsze, choć myślałem, że była to najbardziej gówniana rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłem” – wspominał[14]. Gitarzysta w wywiadzie dla „Guitar World” wyraził duże uznanie dla Staleya za samodzielne skomponowanie dwóch utworów[15].
Singel „Angry Chair” został opublikowany 3 grudnia 1992 nakładem wytwórniColumbia[18]. Ukazał się on dodatkowo w dwóch rozszerzonych wersjach, wzbogaconych o koncertowe wersje utworów „Bleed the Freak” i „It Ain’t Like That” (pochodzących z debiutanckiego albumu studyjnego Facelift; 1990) oraz „Hate to Feel” (z płyty Dirt), zarejestrowanych 2 marca w Barrowland Ballroom w Glasgow w ramach Down in Your Hole Tour[19][20]. 24 maja 1993 singel został wydany w Wielkiej Brytanii[21].
Ned Raggett z AllMusic charakter utworu określił jako „mrok gotycki”. Autor przyznał, że „Staley z Cantrellem wciąż potrafią zaskakiwać oraz w sposób niebywale trafiony przekształcać swoje utwory w coś spektakularnego”. Wyraził również pochlebną opinię o stylu riffowania przez Cantrella, który opisał mianem „dramatycznego i nieustępliwego”[2]. Michael Christopher z czasopisma on-line PopMatters zwrócił uwagę na fakt, że „Angry Chair” jest wyraźną próbą skonfrontowania się Staleya z jego własnym wewnętrznym bólem i demonami[3]. Holly George-Warren z „Rolling Stone’a”, w biografii zespołu podkreśliła, że w utworze wyraźnie słychać jest rodzaj autodestrukcji i zmęczenia psychicznego[31]. Dziennikarz Greg Kot, w opublikowanej w 2004 książce New Rolling Stone Album Guide, zaznaczył, że Staley w tekście między innymi do „Angry Chair” „destyluje swoją autodestrukcyjną postawę z chłodną beztroską”[32]. James McNair na łamach magazynu „Q” przyznał, że praca gitar w „Angry Chair” charakteryzuje się „mieszanką wczesnego Black Sabbath z Led Zeppelin”[33].
Komercyjny
30 stycznia 1993 utwór zadebiutował na 35. lokacie Album Rock Tracks, notowaniu opracowywanym przez tygodnik „Billboard”[34]. 20 lutego, po czterech tygodniach, uplasował się na 34. pozycji[35]. W sumie na wspomnianej liście przebojów notowany był przez pięć tygodni[36]. Także 30 stycznia utwór „Angry Chair” zadebiutował na 29. miejscu w zestawieniu „Billboardu” Modern Rock Tracks[37]. 6 lutego singel awansował o dwie lokaty w górę[38]. Na liście spędził łącznie trzy tygodnie[39]. 3 czerwca „Angry Chair” zadebiutował na 28. miejscu irlandzkiego zestawienia Top 100 Singles, gdzie utrzymał się przez tydzień[40][41]. 5 czerwca singel uplasował się na 33. pozycji brytyjskiej listy Official Singles Chart Top 75[40][42]. 19 czerwca utwór Alice in Chains został sklasyfikowany na 79. miejscu listy European Hot 100, opracowywanej na podstawie sprzedaży singla w piętnastu krajach Europy[43].
Utwór na koncertach
„Angry Chair” zadebiutował w trakcie występu w The Evergreen State College na terenie miasta Olympia 27 sierpnia 1992[44], w ramach przedpremierowej mini trasy Shitty Cities Tour[45], poprzedzającej tournée Down in Your Hole Tour. Regularnie prezentowany był podczas koncertów zespołu w latach 90.[44] Obok „Hate to Feel”, „Angry Chair” był jedną z dwóch kompozycji, podczas których na gitarze rytmicznej grał Staley[15][46]. Od momentu reaktywacji grupy w 2005, „Angry Chair” często grany jest podczas występów[44]. W trakcie koncertu w Austin 29 września 2007 w ramach Acoustic Hour, będącego częścią 2007 North American Tour, utwór został wykonany w wersji akustycznej z gościnnym udziałemScotta Weilanda[47].
↑W australijskich, europejskich i kanadyjskich edycjach płyty, „Angry Chair” został zamieszczony na jedenastym miejscu. Miało to związek z przestawieniem „Down in a Hole” z czwartej na dwunastą lokatę[3]. W japońskim wydaniu, w związku z absencją „Untitled”, znalazł się on na dziesiątym miejscu[4].
↑Drugi z utworów został opublikowany na płycie Alice in Chains z listopada 1995[5].
↑ abUtwory w wersjach koncertowych zarejestrowano 2 marca 1993 w Barrowland Ballroom w Glasgow[19][20].
↑ abcDavid Roberts: Guinness Book of British Hit Singles & Albums, 19th edition. HIT Entertainment, 2006. ISBN 1-904994-10-5. (ang.). Brak numerów stron w książce