Od 1926 mieszkał z rodzicami w Bydgoszczy, w 1938 zdał w tamtejszym gimnazjum egzamin maturalny. Jego szkolnym kolegą był Tadeusz Nowakowski. W 1938 rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy przy 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy. W wojnie obronnej we wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy, gdyż nie dotarł do swojego macierzystego oddziału. Jesienią 1939 przedostał się do Francji i służył tam w Wojsku Polskim, w 5 Małopolskim Pułku Strzelców Pieszych. Po zakończeniu kampanii francuskiej został internowany w Szwajcarii. Publikował tam w piśmie „Pamiętnik Literacko-Naukowy”[1]. Przed końcem II wojny światowej uciekł z internowania i został żołnierzem 2 Korpusu Polskiego. Po zakończeniu działań wojennych pracował w „Gazecie Żołnierza” wydawanej w Bari. W 1946 zamieszkał w Wielkiej Brytanii, był prywatnym przedsiębiorcą. W 1966 został pracownikiem Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, kolejno w redakcji dziennika radiowego, dziale nasłuchu (od 1969), dziale przeglądu prasy polskiej (od 1974) i ponownie dzienniku radiowym (od 1978). W 1985 przeszedł na emeryturę w RWE. W marcu 1986 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Informacji w rządzie Kazimierza Sabbata. 29 maja 1986 został ministrem informacji w rządzieEdwarda Szczepanika, ale już 1 października tego roku został odwołany z tej funkcji na własną prośbę w związku z objęciem funkcji redaktora naczelnego londyńskiego Dziennika Polskiego, którym pozostawał do 1991[2].
11 listopada 1990 został odznaczony przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3].
Opublikował wspomnienia Werble i tarabany: moja wojna i niepokój (2001).
Pochowany na cmentarzu św. Andrzeja Boboli w Londynie[4].
Przypisy
↑Jerzy Święch: Literatura polska w latach II wojny. Wyd. VI - 2 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, s. 338-339, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13852-3.