Andrej Michniewicz
Andrej Michniewicz (biał. Андрэй Міхневіч; ur. 12 lipca 1976 w Bobrujsku) – białoruski lekkoatleta, specjalizujący się w pchnięciu kulą.
Mistrz świata, wielokrotnie stawał na podium mistrzostw Białorusi oraz reprezentował kraj w pucharze Europy i zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych. Kulomiot jest aktualnym rekordzistą Białorusi tak w hali jak i na stadionie. Od 2007 roku jego żoną jest białoruska lekkoatletka Natalla Michniewicz.
Kariera
W dużej międzynarodowej imprezie Michniewicz zadebiutował w 1995 kiedy to nie awansował do finału mistrzostw Europy juniorów[1]. Na początku kolejnego sezonu bez powodzenia startował w halowym czempionacie Starego Kontynentu. W 1997 był szósty na mistrzostwach Starego Kontynentu do lat 23, a w 1998 nie udało mu się przebrnąć eliminacji podczas halowych mistrzostw Europy oraz czempionatu na stadionie. Pierwszy raz do finału zawodów rangi globalnej awansował w 1999 zajmując ósme miejsce w halowym czempionacie globu – kilka miesięcy później na eliminacjach zakończył swój pierwszy w karierze start w mistrzostwach świata. Na początku 2000 bez sukcesów startował w halowych mistrzostwach Starego Kontynentu, a we wrześniu uplasował się na dziewiątym miejscu w igrzyskach olimpijskich. W 2001 zajął dziesiąte miejsce w mistrzostwach świata jednak kilka dni po tych zawodach został przyłapany na stosowaniu niedozwolonego dopingu, a Michniewicz został zdyskwalifikowany na okres dwóch lat od 7 sierpnia 2001 do 6 sierpnia 2003[2]. Nieco ponad dwa tygodnie po zakończeniu okresu kary Białorusin wygrał w Paryżu mistrzostwa świata (startując w tych zawodach mimo sprzeciwu ze strony opinii publicznej[2]), a tuż po nich tryumfował na uniwersjadzie w Daegu. W kolejnym sezonie był szósty na halowych mistrzostwach świata, a podczas rozegranego w historycznej Olimpii konkursu na igrzyskach olimpijskich zajął piątą pozycję. Ponownie szósty był na mistrzostwach świata, które w 2005 odbyły się w Helsinkach. Sezon 2006 rozpoczął od halowego wicemistrzostwa świata, a latem został wicemistrzem Europy przegrywając złoto z Niemcem Ralfem Bartelsem zaledwie o dwa centymetry. Po zajęciu piątego miejsca w halowych mistrzostwach Europy w 2007 latem zdobył brązowy medal mistrzostw świata. Tuż za podium – na czwartym miejscu – zakończył udział w halowym czempionacie świata. Zdobywca brązowego medalu olimpijskiego w Pekinie (2008). W 2009 był siódmy na mistrzostwach świata. Zimą 2010 zdobył w Katarze drugi w karierze srebrny krążek halowych mistrzostw świata. 31 lipca 2010 na stadionie w Barcelonie pokonując o ledwie jeden centymetr Tomasza Majewskiego zdobył pierwszy w karierze tytuł mistrza Europy[3][4]. Na koniec sezonu 2010 zajął trzecią pozycję w zawodach o puchar interkontynentalny[5]. W 2011 zdobył drugi w karierze brązowy medal mistrzostw świata[6]. Niespodziewanie nie awansował do finału na igrzyskach olimpijskich w Londynie (2012). W czerwcu 2013 roku został dożywotnio zdyskwalifikowany. Powodem decyzji Białoruskiej Federacji Lekkoatletycznej były powtórne badania próbek z MŚ w 2005 roku. Oznacza to, że Michniewicz straci wszystkie trofea zdobyte po 2005 roku.
Rekordy życiowe: stadion – 22,10 m (11 sierpnia 2011, Mińsk); hala – 21,81 m (12 lutego 2010, Mohylew), rezultaty te są aktualnymi rekordami Białorusi.
Osiągnięcia
Rok
|
Impreza
|
Miejsce
|
Lokata
|
Wynik
|
1995 |
Mistrzostwa Europy juniorów |
Nyíregyháza |
el. – 13. miejsce |
15,54
|
1996 |
Halowe mistrzostwa Europy |
Sztokholm |
el. – 20. miejsce |
17,57
|
1997 |
Młodzieżowe mistrzostwa Europy |
Turku |
6. miejsce |
18,72
|
1998 |
Halowe mistrzostwa Europy |
Walencja |
el. – 16. miejsce |
18,54
|
1998 |
I liga pucharu Europy |
Malmö |
2. miejsce |
19,29
|
1998 |
Mistrzostwa Europy |
Budapeszt |
el. –. miejsce |
18,88
|
1999 |
Halowe mistrzostwa świata |
Maebashi |
8. miejsce |
19,44
|
1999 |
I liga pucharu Europy |
Lahti |
2. miejsce |
18,83
|
1999 |
Mistrzostwa świata |
Sewilla |
el. – 24. miejsce |
18,93
|
2000 |
Halowe mistrzostwa Europy |
Gandawa |
el. – 12. miejsce |
19,08
|
2000 |
Igrzyska olimpijskie |
Sydney |
9. miejsce |
19,48
|
2001 |
Mistrzostwa świata |
Edmonton |
10. miejsce |
20,42
|
2003 |
Mistrzostwa świata |
Paryż |
1. miejsce |
21,69
|
2003 |
Uniwersjada |
Daegu |
1. miejsce |
20,76
|
2003 |
Światowy finał lekkoatletyczny IAAF |
Monako |
3. miejsce |
20,51
|
2004 |
Halowe mistrzostwa świata |
Budapeszt |
6. miejsce |
20,50
|
2004 |
Igrzyska olimpijskie |
Ateny |
5. miejsce |
20,60
|
2004 |
Światowy finał lekkoatletyczny IAAF |
Monako |
7. miejsce |
19,47
|
2005 |
Mistrzostwa świata |
Helsinki |
6. miejsce |
20,74
|
2005 |
Światowy finał lekkoatletyczny IAAF |
Monako |
7. miejsce |
19,71
|
2006 |
Halowe mistrzostwa świata |
Moskwa |
2. miejsce |
21,37
|
2006 |
Zimowy puchar Europy w rzutach |
Tel Awiw |
1. miejsce |
20,35
|
2006 |
Mistrzostwa Europy |
Göteborg |
2. miejsce |
21,11
|
2007 |
Halowe mistrzostwa Europy |
Birmingham |
5. miejsce |
20,12
|
2007 |
Mistrzostwa świata |
Osaka |
3. miejsce |
21,27
|
2007 |
Światowy finał lekkoatletyczny IAAF |
Stuttgart |
3. miejsce |
20,88
|
2008 |
Halowe mistrzostwa świata |
Walencja |
4. miejsce |
20,82
|
2008 |
Igrzyska olimpijskie |
Pekin |
3. miejsce |
21,05
|
2009 |
Mistrzostwa świata |
Berlin |
7. miejsce |
20,74
|
2009 |
Światowy finał lekkoatletyczny IAAF |
Saloniki |
6. miejsce |
20,48
|
2010 |
Halowe mistrzostwa świata |
Doha |
2. miejsce |
21,68
|
2010 |
Zimowy puchar Europy w rzutach |
Arles |
1. miejsce |
21,04
|
2010 |
Mistrzostwa Europy |
Barcelona |
1. miejsce |
21,01
|
2010 |
Puchar interkontynentalny |
Split |
3. miejsce |
20,68
|
2011 |
Superliga drużynowych mistrzostw Europy |
Sztokholm |
3. miejsce |
20,40
|
2011 |
Mistrzostwa świata |
Daegu |
3. miejsce |
21,40
|
2012 |
Igrzyska olimpijskie |
Londyn |
el. – 17. miejsce |
19,89
|
Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
|