Urodził się w rodzinie Leonarda Wojciecha (1816–1899), ziemianina, i Heleny Rozalii z Bentkowskich (1828–1898). W 1879 ukończył IV Gimnazjum Miejskie w Warszawie i zdał maturę. Następnie przez rok studiował matematykę na rosyjskim Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim.[1] W 1880 roku wstąpił do Instytutu Inżynierów Komunikacji w Petersburgu, który ukończył w 1884 roku.
Przez wiele lat był pracownikiem Wydziału Drogowego Kolei Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, gdzie zorganizował stałą stację doświadczalną, w której prowadził systematyczne badania trakcji kolejowej[2]. Dzięki zastosowaniu fotografii dokonywał precyzyjnych pomiarów ugięcia i odkształcenia toru pod wpływem obciążeń jakie powodowały przejeżdżające pociągi. Zainicjował prace badawcze nad zmianami szyn używanych w ruchu kolejowym, w wyniku których opracował nowatorskie jak na ówczesne czasy metody zabezpieczeń ruchu kolejowego oraz trzy nowe typy szyn kolejowych.
Od 1889 roku był członkiem Zarządu Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1899 roku otrzymał w Instytucie Inżynierów Komunikacji tytuł adiunkta, równocześnie został odznaczony nagrodą Petersburskiego Towarzystwa Technicznego oraz odznaką zaszczytną Stowarzyszenia Inżynierów Komunikacji. Rok później w 1900 roku podczas Wystawy Powszechnej w Paryżu odznaczono go złotym medalem za opracowanie metody badań toru kolejowego[2]. Dziesięć lat później ukazało się największe dzieło w jego dorobku pt. Drogi żelazne[3].
Nominowany na profesora nadzwyczajnego w Instytucie Politechnicznym w Warszawie w 1901 roku[4]. W 1909 roku został profesorem zwyczajnym w dziedzinie dróg żelaznych. Wykładał także kolejnictwo w ramach Kursów Politechnicznych (1906–1908) na Wydziale Technicznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[5].
Od 1892 roku był żonaty z Klotyldą z Romockich (1874–1963), z którą miał pięcioro dzieci:
Andrzeja (ur. 16 listopada 1894 w Warszawie, zm. 22 września 1920 w Berżnikach[10]), podporucznika Wojska Polskiego, dowódcę 2. kompanii 1 Pułku Piechoty Legionów, odznaczonego pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości (20 grudnia 1932)[11] i Krzyżem Walecznych[12], „kaniowczyka”, w 1918 więzionego przez Niemców w Brześciu, słuchacza III kursu wydziału inżynierii City and Guilds of London Institute[13],
Marię Józefę (1897–1988) zamężną z Bronisławem Stawiskim de Godziątowy,
Annę Danutę (1900–1991) zamężną z Wincentym Sebastianem Reklewskim de Rekle,
Zbigniewa (1902–1974), profesora Politechniki Warszawskiej,
↑Józef Miąso, Trudne narodziny Politechniki Warszawskiej: (przyczynek do dziejów polityki naukowej w Królestwie polskim), [w:] Kwartalnik Historii Nauki i Techniki, 1989, Tom 34, Numer 4, s. 806.