Allufowie Mosze Cadok , Szelomo Szamir i Aharon Remez (1949)
Aharon Remez (hebr. : אהרן רמז, ur. 8 maja 1919 w Tel Awiwie , zm. 3 kwietnia 1994 w Jerozolimie ) – izraelski wojskowy, polityk, dyplomata i artysta, alluf , w latach 1948–1951 pierwszy dowódca Sił Powietrznych Izraela , w latach 1955–1957 poseł do Knesetu z listy Mapai , ambasador w Wielkiej Brytanii. Syn Dawida .
Życiorys
Urodził się 8 maja 1919 w Tel Awiwie w ówczesnym Imperium Osmańskim [1] jako syn Dawida Remeza [2] (1886–1951), działacza syjonistycznego, później wieloletniego przewodniczącego Histadrutu , ministra i posła[3] .
Ukończył szkołę średnią, udzielał się w organizacjach syjonistycznych, a w 1936 wstąpił do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana . W latach 1939–1942 był emisariuszem organizacji młodzieżowej Habonim w Stanach Zjednoczonych [1] , uczył się w tym czasie pilotażu samolotów na zlecenie i za pieniądze Agencji Żydowskiej [4] . Podczas II wojny światowej na ochotnika zgłosił się do służby w Brytyjskich Siłach Powietrznych (RAF) , w których służył jako pilot w latach 1942–1947. W latach 1945–1946 brał czynny udział w organizowaniu nielegalnej imigracji ocalałych z holocaustu Żydów do Palestyny [1] . Latał na spitfire’ach [4]
W 1947 ponownie wstąpił do Hagany, jako oficer operacyjny i szef służb lotniczych organizacji. Po uchwaleniu deklaracji niepodległości Izraela i powstaniu Sił Obronnych Izraela (CaHaL) został, w wieku dwudziestu dziewięciu lat, pierwszym dowódcą Sił Powietrznych [1] . Z sukcesami dowodził izraelskim lotnictwem w wojnie o niepodległość Izraela , czerpiąc z doświadczeń wyniesionych z RAFu. W 1951 zrezygnował ze stanowiska, na skutek konfliktu z Szefem Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela Jigaelem Jadinem [5] . W latach 1951–1953 był szefem stałej delegacji Ministerstwa Obrony w Stanach Zjednoczonych odpowiedzialnej za zakupy sprzętu wojskowego dla młodego izraelskiego wojska. W latach 1953–1954 był doradcą ministra obrony (i premiera) Dawida Ben Guriona ds. lotnictwa[1] . Wraz z Szimonem Peresem i Mosze Dajanem należał do ulubieńców premiera [5] . W 1954 opuścił izraelskie wojsko[1] w stopniu allufa [4] (odpowiednik generała dywizji ), a w latach 1954–1959 zasiadał w zarządzie największego i najstarszego izraelskiego przedsiębiorstwa inżynieryjno-budowlanego Solel Boneh [1] .
W wyborach parlamentarnych w 1955 po raz pierwszy i jedyny dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Partii Robotników Ziemi Izraela (Mapai) . W Knesecie trzeciej kadencji zasiadał w komisjach spraw zagranicznych i obrony oraz budownictwa[1] . 19 grudnia 1957 zrezygnował z zasiadania w parlamencie, a mandat objął po nim Amos Degani [6] . W latach 1959–1960 był dyrektorem administracyjnym Instytutu Naukowego Weizmana w Rechowot , następne lata kierował departamentem współpracy międzynarodowej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych . W latach 1965–1970 był ambasadorem Izraela w Wielkiej Brytanii , po powrocie do kraju przez siedem lat kierował Urzędem Portów i Kolejnictwa, a w latach 1977–1981 – Urzędem Lotnictwa[1] .
W drugiej połowie życia aktywnie poświęcił się sztuce – zajmował się malarstwem, rzeźbą i stolarstwem[5] .
Zmarł po długiej chorobie 3 kwietnia 1994 w Jerozolimie. Został pochowany na cmentarzu wojskowym na Wzgórzu Herzla [4]
Przypisy