„Admirał Zacharow” był czwartym zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)[1], znanego też od pierwszego okrętu oraz na zachodzie jako typ Udałoj (Udaloy)[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty już 11 czerwca 1979 roku[2], otrzymując nazwę na cześć admirała Michaiła Zacharowa (1912–1978). Stępkę położono 16 października 1981 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 112), okręt został zwodowany 4 listopada 1982 roku, zaś do służby wszedł 30 grudnia 1983 roku[2].
Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ[1]. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i według projektu składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych bliskiego zasięgu Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski). Pierwsze okręty projektu 1155 nie otrzymały całego przewidzianego projektem uzbrojenia, a „Admirał Zacharow” jako pierwszy z serii otrzymał wyrzutnie rakiet Kinżał[4]. Według części publikacji jednak, zamiast przewidzianych projektem dwóch kompleksów otrzymał tylko jeden na rufie, w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych[a][4].
Okręty wyposażone były w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną[1]. „Admirał Zacharow” został wyposażony w stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym, lecz nie otrzymał stacji do wykrywania celów niskolecących Podkat przewidzianej na maszcie dziobowym[4]. Wyposażony został w dwie wyrzutnie celów pozornych PK-2, ale bez przewidzianych projektem wyrzutni PK-10[4].
Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów[5].
Służba
„Admirał Zacharow” od 18 stycznia 1984 roku wchodził w skład Floty Oceanu Spokojnego[2]. W dniach 29 listopada – 3 grudnia 1987 złożył wizytę w Bombaju, a 12–16 maja 1988 roku w Wŏnsan[6].
17 lutego 1991 roku okręt został poważnie uszkodzony na skutek pożaru w maszynowni rufowej, po czym nie został już wyremontowany[2][6] (spotykana jest także data 17 lutego 1992 roku[7]). 5 lipca 1994 roku został wycofany ze służby[8]. Został następnie częściowo rozbrojony i zakonserwowany – 29 września tego roku był dokowany w celu zaślepienia otworów w części podwodnej, po czym został odstawiony w porcie we Władywostoku[2][6]. W 2002 roku został ostatecznie skreślony z listy floty i przeznaczony do złomowania[6].
Uwagi
↑Należy zwrócić jednak uwagę, że na fotografiach identyfikowanych jako „Admirał Zacharow”, w tym na zdjęciu z pożaru w niniejszym artykule, posiada on na dachu nadbudówki dziobową stację naprowadzania systemu Kinżał.
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).