Był wychowankiem Robotniczego Klubu Sportowego z Krakowa, następnie trenował w dwóch innych krakowskich klubach: Polonii i Krakusie. W 1914 roku związał się z drużyną Cracovii, zdążył rozegrać zaledwie kilka meczów. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do 5 pułku piechoty Legionów Polskich. W czasie kryzysu przysięgowego odmówił złożenia przysięgi wierności Wilhelmowi II został wcielony do armii austriackiej i odesłany na front włoski, gdy wrócił, trafił do więzienia w Stanisławowie, gdzie internowany był przez władze ukraińskie do czerwca 1918. Po oswobodzeniu został żołnierzem Wojska Polskiego, zmienił też piłkarskie barwy przechodząc do Wisły Kraków brał udział już w pierwszym meczu Wisły po reaktywowaniu się klubu. 22 czerwca 1919 wystąpił w meczu Pogoń Lwów – Wisła. Na początku 1920 jako podporucznik, został odesłany do dyspozycji Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków, służył w baonie zapasowym Wojsk Wartowniczych. Ta służba umożliwiała mu podjęcie treningów a nawet regularną grę, ponownie w barwach Cracovii, którą reprezentował do 1923, występując w 73 meczach, w których strzelił 75 bramek. Jego debiut i zarazem jedyny występ w reprezentacji narodowej miał miejsce w dniu 28 maja 1922 roku w Szwecji, gdzie rozegrał w biało-czerwonych barwach całe spotkanie. Nie strzelił w nim gola[1]. W 1923 zdaje maturę, doskonali wiedzę z zakresu broni pancernej, otrzymuje awans na stopień kapitana w 1926. W 1927 zostaje zawodnikiem warszawskiej Polonii, gdzie gra przez dwa sezony. W 1927 zostaje przydzielony do garnizonu modlińskiego. Kończy w 1929 karierę sportową, nie ma żadnych dowodów na to, by był w jakikolwiek sposób związany z piłką w latach 30.[2]
Po wybuchu II wojny bierze udział w kampanii wrześniowej jako dowódca pociągu naprawczego broni pancernej. Miejsce i czas, gdy wpadł w ręce sowieckiej armii, nie są znane. Jego nazwisko jest na liście jeńców wojennych Kozielska nr 036/3 z dnia 16 kwietnia 1940 (poz. 8, nr teczki personalnej 2546) na podstawie której został przewieziony do lasku katyńskiego i tam zamordowany. Podczas ekshumacji zbiorowych mogił w Katyniu w 1943 zwłoki zostały zidentyfikowane i zarejestrowane pod numerem 809. 9 listopada 2007 Adam Kogut został pośmiertnie awansowany przez Prezydenta RP do stopnia majora[3].
↑Andrzej Gowarzewski, Marian Grzegorz Nowak, Bożena Lidia Szmel, Cracovia, 100 lat prawdziwej historii. Wydawnictwo GiA, Katowice 2006 (10. część cyklu Kolekcja klubów)
↑Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017