Miejscowość historycznie należy do ziemi wieluńskiej. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XV wieku. Wymieniona została w 1412 w dokumencie zapisanym w języku łacińskim jako Lagewnyky, Lagywnyky[5]
Nazwa pochodzi od określenia łagiewnik, czyli mieszkańca wsi służebnej, której ludność zajmowała się dawniej wyrobem łagwi – naczyń służących do transportowania, przechowywania oraz picia różnych napojów. Były to naczynia klepkowe tworzone z drewna, określenie łagiewnik jest średniowiecznym określeniem bednarza, który obecnie wykonuje tą metodą beczki. W średniowieczu produkowano z klepek także inne pojemniki, np. wiadra, a nawet naczynia takie jak kubki, misy czy talerze. Według historyków łagiewnicy zajmowali się również wytwarzaniem oraz dostarczaniem napojów na dwory królewskie lub książęce. Warzyli piwo oraz sycili miód prawdopodobnie będąc także słodownikami, piwowarami lub miodowarami. W Polsce istnieje wiele lokalizacji lub miejscowości noszących tę historyczną nazwę[6].
Z nazwy tej wnioskować można, że była to osada służebna kasztelaniirudzkiej.
Historia
Pierwsze pisane wzmianki o Łagiewnikach pochodzą z 1412 r.
Miejscowość wspomniały historyczne dokumenty prawne, własnościowe i podatkowe. Dawniej była wsią duchowną należącą do kleru. W dokumencie z 1511 r. odnotowana została dziesięcina pobierana we wsi z 3,5–4,5 łana. Arcybiskupowi mieszkańcy płacili z każdego łanu po 1 wiardunku oraz mierze żyta i owsa. Ludność wolna uiszczała wówczas po 6 groszy czynszu. W 1518 r. odnotowano w miejscowości 6,5 łana. W 1552 – 25 kmieci, 0,5 łana wolnego, 0,5 łana posiadał miejscowy sołtys, a z drugiej części ról sołtysich powstał wtedy folwark. W 1553 r. dokumenty odnotowały część wsi liczącą 10 łanów i należącą do Liskorskich, 1,4 łana była wolna, a 0,5 łana była własnością sołtysa. W 1520 r. 2 łany należała do plebana, we wsi zamieszkiwali zarówno zagrodnicy jak również chałupnicy[5]
Miejscowość jako Łagiewniki, wieś nad strumieniem Wołodoły, leżącą w powiecie wieluńskim, w gminie Wydrzyn, parafii Raczyn, wymienia XIX wieczny Słownik geograficzny Królestwa Polskiego. W 1805 r. Ignacy Ostrowski dziedzic wsi, dokonał przebudowy miejscowego, drewnianego kościoła. W 1827 r. w miejscowości znajdowało się 46 domów zamieszkanych przez 350 mieszkańców. W 1884 r. wieś podzielona była na cztery części: pierwsza liczyła 36 domów ze 186 mieszkańcami, druga 39 domów i 217 mieszkańców, w folwarku stały 4. domy zamieszkane przez 72 osoby, do wsi przylegała także osada karczmarska z 1 domem i 7. mieszkańcami. Według danych Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Królestwie Polskim folwark Łagiewniki liczył pod koniec XIX wieku 618 morg w tym 506 morg gruntów ornych, 89. morg łąk, 4 morgi pastwisk, 3. morgi wód, 16 morgi nieużytków i placów. Znajdowały się w nim również 3 murowane budynki, 10 budynków z drzewa oraz wiatrak. W miejscowości pod koniec XIX wieku działała także jednoklasowa szkoła początkowa[7].
Dawny dwór z przełomu XVIII/XIX w., otoczony reliktami parku, funkcjonuje obecnie jako szkoła. Na cmentarzu mogiła poległego 1 września 1939 r. nieznanego żołnierza 15 pp „Wilków” z Dęblina.
↑Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)